امیدوار مالملی - استادیار زبان و ادبیات فارسی، دانشگاه آزاد اسلامی، واحد ایذه - ایران

مقاله حاضر با هدف "بازتاب تعلیم نام­ها و معانی قرآن در مثنوی" است. مثنوی مولوی، شعر تعلیمی است. با مطالعه­ی اخبار مسلمانان و دیرینه­ی تاریخی آنان معلوم می­گردد که آیات قرآن کریم و احادیث پیامبر راه­گشای آنان در تمام شوون و ادوار زندگی بوده است. بدین سبب بود که صحابه و تابعین برای نهادینه کردن آداب و سنن، قوانین و احکام الهی به حفظ و نگهداری کلام وحی و گفتار آن حضرت در حد یک واجب دینی می­پرداختند، تا بتوانند با توسل به این دو به سر منزل مقصود، نایل آیند و در نهایت علم قرائت و تفسیر قرآن و حدیث به عنوان علوم مقدس جهت هدایت انسان­ها در آمدند و درایت و معرفت بزرگان، به ویژه در حوزه­ی دین، به وسیله­ی فقها، متکلمین و مفسرین برای بیان عقاید مورد تعلیم و تربیت قرار گرفت و موج عرفان و تصوف نیز که وارد  حوزه­ی زبان و ادب فارسی شد، آن را زیور بلاغت و چاشنی کلام گویندگان قرار داد و در بین سخنوران ایرانی کسی که بهتر از همه از عهده­ی این تعالیم معرفتی بر آمده جلال الدین محمد بلخی (متوفی ۶۷۲) است.

شعر تعلیمی, معانی, قرآن, مثنوی مولوی