حضور گسترده اسطوره و بازآفرینی آن در ادبیات معاصر جهان، از جمله ادبیات فارسی و عربی، سبب نوآوری و غنای ادبیات گردیده است. اسطوره یونانی «پرومته» یکی از این اسطوره­هاست که شاعران ادب فارسی و عربی برای بیان مفاهیم سیاسی و اجتماعی، از آن به عنوان نماد سرکشی، اعتراض، مقاومت، رهایی و... بهره گرفته­اند. پژوهش حاضر بر آن است تا این گونه ادبی را که از قلمروهای شاخص ادبیات تطبیقی به شمار می­آید، در شعر برخی از شاعران برجسته ادب فارسی از جمله: «احمد شاملو»، «نادر نادرپور»، «سیاوش کسرایی» و برخی شاعران چیره دست ادب عربی از جمله «عبدالوهاب بیاتی»، «بدر شاکر السیاب»، «ابو القاسم شابی» و... بررسی نماید. به طور کلی، شاعران مذکور بنا بر انگیزه­ها و اهداف سیاسی– اجتماعی خویش، اسطوره پرومته را در آثار خود به­کار برده اند و از این اسطوره برای بیان احساسات خود، برانگیختن ملت، اعتراض نسبت به واقعه­ای نامطلوب و... سود جسته اند. تحلیل علل کاربرد این اسطوره در شعر معاصر فارسی و عربی و بررسی چگونگی بازآفرینی آن و نیز بیان وجوه اشتراک و افتراق این بازآفرینی، از محور­های بنیادین این جستار است.

واژگان کلیدی: اسطوره, پرومته, ادبیات تطبیقی, شعر معاصر عربی و فارسی