چکیده سهراب سپهری و بدر شاکر السیاب، به عنوان دو شاعر نوپرداز و رمانتیست، در عرصه ادبیات فارسی و عربی دارای اعتبار و جایگاه خاصی هستند. یکی از وجوه اشتراک این دو شاعر، طبیعت­گرایی و اهتمام به طبیعت در اشعارشان است. هر یک از این شاعران به فراخور محیط زندگی، موقعیت اجتماعی و سیاسی سرزمین خود، از طبیعت بهره گرفته­اند. سهراب شاعری درون­گراست؛ بنابراین اشعار او درباره طبیعت بیشتر حال و هوای عرفانی دارند و به تبع آن از عناصر طبیعت پویا و شاد که متناسب با روحیات خاص او هستند بهره می­گیرد. سیاب شاعری است که از تنهایی و ناامیدی به طبیعت پناه برده است؛ زیرا در اوان زندگی با ناملایمات و مشکلاتی همراه بوده، بدین جهت برخلاف سپهری از عناصر طبیعت برای ترسیم اوضاع نامناسب اجتماعی و سیاسی، انعکاس غربت و بیماری خویش نیز استفاده کرده است. در این مقاله پس از تقسیم طبیعت به طبیعت جاندار و بی­جان، تلاش شده است تا از طریق تطبیق شعر دو شاعر به شیوه توصیفی - تحلیلی، نقاط اختلاف و اشتراک آنان به دست آید.

واژگان کلیدی: طبیعت, جاندار و بی­جان, ادبیات تطبیقی, سپهری, سیاب