عباس نخجوانی - کارشناس ارشد دیپلماسی وروابط بین الملل، دانشگاه مالک اشتر تهران
حسین سپهر - ۲- کارشناس ارشد دیپلماسی و سازمانهای بین المللی، دانشکده امورخارجه تهران

جنگ قره باغ، زمینه را برای حضور مستقیم و غیر مستقیم دولت های متخاصم و رقبای منطقه ای ج.ا.ایران در قفقاز جنوبی و دریای کاسپین بیش از گذشته فراهم نمود و زمینه را برای تهدید امنیت کشورمان در نیمه شمالی را فراهم نمود و در این شرایط پرتنش، تعمیق روابط سیاسی، نظامی و اطلاعاتی آذربایجان و اسرائیل بر نگرانی های تهران افزوده است. این امر ممکن است بر اساس محاسبات راهبردی اشتباه در سیاست گذاری منطقه ای ایران ایجاد شده باشد. اگر چه اصل منع توسل به زور وبه تبع آن اصل ثبات مرزها از قواعد آمره حقوق بین الملل می باشد که پس از تصویب منشور سازمان ملل متحد خلاف آن مورد شناسایی قرار نگرفته است اما در صورت اشغال استان سیونیک ارمنستان و از میان رفتن مرز مشترک ایران و ارمنستان، دسترسی ایران به گرجستان، دریای سیاه و اروپا صرفا در اختیار ترکیه و آذربایجان قرار می گیرداز سوی دیگر پیگیری و اصرار محافل داخلی و سیاسی جمهوری آذربایجان بر اختلافات موجبات بهره برداری دولت های متخاصم را فراهم نموده است. با این حال، با توجه به نا آرامی های داخلی و دشواریهای اقتصادی ایران بر اثر تحریم های اقتصادی غرب و خروج تدریجی روسیه از قفقاز جنوبی پس از تهاجم پرهزینه اش به اوکراین،جمهوری اسلامی ایران در موقعیتی برای تشدید تخاصم ها نیست. و برای دستیابی به اهداف سیاست خارجی خود با توجه به انتخاب بین تقویت موقعیت در حال کاهش در قفقاز جنوبی و پیشبرد موفقیت های سیاست خارجی در منطقه خاورمیانه و شمال آفریقا، بعید است که جمهوری اسلامی ایران گزینه اول را انتخاب نماید

پیامد ژئوپلتیکی ، مشارکت استراتژیک، دولت های متخاصم، جنگ قره باغ