Saeed Negahban - استادیار، گروه جغرافیا، دانشکده اقتصاد، مدیریت و علوم اجتماعی، دانشگاه شیراز، شیراز، ایران
Hamid Ganjaeian - دانشجوی دکتری، گروه جغرافیای طبیعی، دانشکده جغرافیا، دانشگاه تهران، تهران، ایران
Atrin Ebrahimi - دانشجوی دکتری، گروه جغرافیای طبیعی، دانشکده جغرافیا و برنامه ریزی، دانشگاه تبریز، تبریز، ایران
Kamyar Emami - دانش آموخته کارشناسی ارشد، گروه جغرافیای طبیعی، دانشکده جغرافیا، دانشگاه تهران، تهران، ایران

شهرنشینی یکی از عوامل انسانی مهم و تاثیر گذار بر کاربری اراضی و همچنین تغییردهنده ویژگی های مختلف سطح زمین است. با توجه به روند رو به رشد نواحی سکونتگاهی و افزایش میزان تخریب اراضی مستعد، این پژوهش سعی دارد تا روند تغییرات مناطق مسکونی در شهر سنقر را مورد ارزیابی قرار دهد و همچنین بر مبنای تغییرات صورت گرفته بین سال­های ۲۰۰۰ تا ۲۰۱۲، روند این تغییرات برای سال­های ۲۰۲۵ و ۲۰۴۰ پیش بینی کند. درواقع هدف اصلی تحقیق حاضر آگاهی از شرایط آینده کاربری اراضی در صورت ادامه یافتن روند موجود است. روش کار به این صورت است که پس از تهیه تصاویر ماهواره ای و پیش پردازش تصاویر، کاربری اراضی محدوده مطالعاتی برای سال های ۲۰۰۰ و ۲۰۱۲ تهیه و با استفاده از مدل LCM میزان تغییرات کاربری اراضی آنالیز شده است. سپس بر اساس مدل زنجیره مارکوف میزان پتانسیل تغییر هر کاربری به کاربری سکونتگاهی سنجیده شده است. پس از محاسبه پتانسیل انتقال هر کاربری به کاربری سکونتگاهی با استفاده از داده­های توصیفی موردنظر، نقشه پیش­بینی سخت کاربری اراضی برای سال­های ۲۰۲۵ و ۲۰۴۰ تهیه شده است. نتایج حاصله بیانگر این است که نواحی سکونتگاهی محدوده مطالعاتی از ۳/۸ کیلومترمربع در سال ۲۰۰۰ به ۶/۱۲ کیلومترمربع در سال ۲۰۱۲ رسیده است که این مقدار بیانگر رشد قابل توجه نواحی سکونتگاهی دارد. همچنین نتایج حاصل از پیش­بینی بیانگر این است که میزان گسترش نواحی سکونتگاهی تا سال ۲۰۲۵ و ۲۰۴۰ به ترتیب به ۲/۱۸ و ۱/۲۴ کیلومترمربع خواهد رسید.

سکونتگاه, سنقر, کاربری اراضی, تغییرات, LCM