علی رضا یمانی - فارغ التحصیل کارشناس یارشد، دانشکده مهندسی عمران، دانشگاه تربیت دبیر شهید رجایی، تهران
مصطفی آدرسی - استادیار، گروه مهندسی عمران، دانشکده مهندسی عمران، دانشگاه تربیت دبیر شهید رجایی، تهران، ایران
مجتبی کریمایی - استادیار، گروه مهندسی عمران، دانشکده مهندسی عمران، دانشگاه تربیت دبیر شهید رجایی، تهران، ایران

با توسعه ی شهرها و جاده ها. سطوح نفوذناپذیر به طور چشم گیری افزایش داشته است. این موضوع می تواند منجر به کاهش تبادل آب وانرژی در لایه های مختلف روسازی شود و در نتیجه به مشکلات زیادی همچون شکل گیری سیلاب های بزرگ و افزایش اثر جزیره ی گرماییشهری دامن زند. بر این اساس, برای جلوگیری از این مشکلات. اجرای روسازی های نفوذپذیر پیشنهاد شده است که یکی از مهم ترین آن ها،روسازی با بتن تراوا است. بتن تراوا ریزدانه ندارد و دارای منافذ به هم پیوسته است. البته به دلیل وجود این منافذ. مقاومت بتن تراوا نسبتبه بتن معمولی کمتر است و نمی توان از آن در تمامی سطوح استفاده نمود و تنها در سطوح با بار ترافیکی کم کاربرد دارد. تحقیق هایزیادی بر روی خواص هیدرولیکی و چگونگی افزایش مقاومت مکانیکی بتن تراوا انجام شده است و مواردی همچون اندازه ی سنگ دانه ها واستفاده از الیاف و میکروسیلیس مورد بحث بوده است. در این تحقیق تاثیر الیاف پلی پروپلین به اندازه ی ۰/۵ درصد حجم مخلوط،میکروسیلیس به میزان ۵ درصد وزنی سیمان و محدوده اندازه ی سنگ دانه های بین ۱۲/۵ الی ۹/۵ میلی متر و ۹/۵ الی ۴/۷۵ میلی متر بررویبتن تراوا مورد بررسی قرار گرفت. نتایج آزمایش ها نشان داد که استفاده از الیاف موجب کاهش ۶۴ درصدی در مقاومت مکانیکی و افزایش۳۷ درصدی در تخلخل و ۲۰ درصدی در نفوذپذیری بتن تراوا شد. همچنین میکروسیلیس با افزایش حجم خمیر مقاومت بتن تراوا راافزایش داد (۲۱ درصد) ولی منجر به کاهش ۳۰ درصدی در تخلخل و ۷۸ درصدی در نفوذیذیری آن شد. در نهایت نمونه های با سنگدانه هایدرشت تر، مقاومت کمتر و نفوذ پذیری بیش تری (۰/۹۷ سانتی متر بر ثانیه) ازخود نشان دادند.

بتن تراوا، روسازی، نفوذپذیری، مقاومت فشاری، میکروسیلیس