علی جعفری قاسم آباد - دانشجوی دکترای شهرسازی، دانشگاه آزاد اسلامی واحد بین الملل کیش، ایران
آرش وحید - استادیار گروه شهرسازی دانشکده هنر و معماری، دانشگاه آزاد اسلامی واحد تهران غرب , تهران, ایران

بافت فرسوده شهر رفسنجان نیز با رشد جمعیت در دهه های اخیر، ساختار کالبدی دچار تزتزل شده و کیفیت زندگی شهروندان به شدت کاهش یافته است. مشکلاتی همچون تخریب فیزیکی و محیطی، محرومیت اجتماعی، ناامنی، بیکاری، کمبود مسکن و ترافیک وجود دارد که همگی به عدم ساماندهی بافت محله ها برمی گردد. مقاله حاضر به روش پژوهشی و روش جمع آوری داده ها و همچنین ابزارهایی که در این پژوهش مورد استفاده قرار گرفته اند، اشاره دارد. روش پژوهشی در این مقاله توصیفی-تحلیلی است و هدف آن بررسی وضعیت شاخص های کیفیت زندگی در بافت فرسوده شهر رفسنجان است. برای جمع آوری داده ها از روش پیمایشی-کتابخانه ای استفاده شده است و به علاوه نظرات کارشناسان نیز در این پژوهش لحاظ شده است. برای امتیازدهی به معیارها و پارامترهای مربوطه از تکنیک دیمتل استفاده شده و پس از آن پرسشنامه ای با ۸ متغیر تهیه شده است که به خبرگان ارائه شده و آن ها به میزان تاثیر هر عامل نسبت به عامل دیگر امتیاز داده اند. در نهایت، با استفاده از روش DEMATEL روابط علی بین عوامل تعیین شده است. نتایج تحقیق نشان می دهد که متغیرهای مشارکت اجتماعی، عرض معابر، دسترسی به خدمات آموزشی، اعتماد به همسایگان، دسترسی به حمل و نقل عمومی اثرگذار بوده و فضای کافی برای گذران اوقات فراغت، دسترسی به مرکز بافت، کیفیت کف سازی اثرپذیر به حساب می آیند.

بافت فرسوده، شهر رفسنجان، کیفیت زندگی، کیفیت زندگی شهری