وحید کمک یاری - دانشجو کارشناسی ارشد، گروه معماری، واحد همدان، دانشگاه آزاد اسلامی، همدان، ایران
عرفان احمدی - استاد یار، گروه معماری، واحد همدان، دانشگاه آزاد اسلامی، همدان، ایران
مهدی شعبانیان - استاد یار، گروه معماری، واحد همدان، دانشگاه آزاد اسلامی، همدان، ایران

انسان ها در گذشته آموخته بودند که برای عملکرد حرارتی مناسب تر فضاهای سکونتی خود راهکارهای متفاوتی را اتخاذ کنند، لذا با خلق فضاهای بینابینی در حدفاصل فضای باز و بسته توانستند دمای محیط پیرامونی خود را کنترل کنند. ایوان به عنوان عنصری در معماری ایرانی مطرح می شود که علاوه بر دارا بودن غنای فرمی و مفهومی و عملکردی، با رویکرد اقلیمی نیز طراحی گردیده است. همچنین به عنوان فضایی نیمه باز جلوی اتاق ها، نماد با ارزشی در اطراف حیاط ایجاد می کرده که از لحاظ اقلیمی و ایجاد تعادل آب وهوایی و مصون ماندن در برابر ناملایمات اقلیمی و ایجاد آسایش برای کاربران قابل توجه بوده است و با توجه به شرایط سخت آب و هوایی (زمستان های نسبتا سرد و تابستان های خیلی گرم) خانه ها در اقلیم گرم و خشک باید طوری طرحی شوند که حتی الامکان محیطی با هوای معتدل را برای زندگی فراهم کنند. فضایی با پوشش طاقدار است که سه طرف آن بسته و از جلو به حیاط گشودگی دارد، نتایج حاصل از این پژوهش نشان می دهد که بهره گیری از این عنصر در ساختمان نه تنها از لحاظ زیبایی و کاربردی حائز اهمیت است بلکه از لحاظ اقلیمی نیز تاثیر بسزایی در آسایش حرارتی ساختمان دارد. لذا معماران می توانند با طراحی و بهره گیری از این عنصر در معماری معاصر که اکنون کم کم رو به فراموشی سپرده شده به لحاظ اقلیمی نیز پاسخگوی نیاز ساکنین در ساختمان باشند.

ایوان، اقلیم گرم و خشک، آسایش حرارتی، فضای داخلی