الهام طاهری - دکترای تخصصی روان شناسی بالینی، انستیتو روان پزشکی تهران، دانشگاه علوم پزشکی ایران، تهران، ایران
مهدی امیری - استادیار روان شناسی بالینی، مرکز تحقیقات روان پزشکی و علوم رفتاری، دانشگاه علوم پزشکی مشهد، مشهد، ایران
بهروز بیرشک - استاد گروه روان شناسی بالینی، انستیتو روان-پزشکی تهران، دانشگاه علوم پزشکی ایران، تهران، ایران
بنفشه غرایی - دانشیار گروه روان شناسی بالینی، انستیتو روان-پزشکی تهران، دانشگاه علوم پزشکی ایران، تهران، ایران

مقدمه: پژوهش حاضر با هدف مقایسه ی درمان فعال سازی رفتاری گروهی و شناخت درمانی گروهی در کاهش شدت علایم اضطراب اجتماعی و افسردگی و کاهش ارزیابی های منفی و بهبود عملکرد کلی انجام شد. روش کار: نمونه ی این پژوهش بالینی شامل ۲۳ دانشجو با تشخیص اختلال اضطراب اجتماعی با استفاده از مصاحبه ساختاریافته برای اختلالات روانی و بودن تحت درمان روان شناختی یا دارویی هم زمان با پژوهش بود. افزون بر آن، شرکت کنندگان پرسش نامه های فوبی اجتماعی، افسردگی بک، تعبیر رویدادهای اجتماعی و مقیاس سازگاری اجتماعی و کاری را نیز تکمیل کردند. شرکت کنندگان به طور تصادفی به دو گروه تقسیم شدند. گروه اول تحت ۸ جلسه درمان فعال سازی رفتاری گروهی و گروه دوم تحت ۸ جلسه شناخت درمانی گروهی قرار گرفتند. شرکت کنندگان ابزارهای پژوهش را در مقاطع زمانی پس از درمان و ۳ ماه پی گیری مجددا تکمیل کردند. داده ها با استفاده از آمار توصیفی، تحلیل کوواریانس و نرم افزار SPSS تحلیل شدند. یافته ها: نتایج مقایسه ی پس از درمان نشان داد که درمان فعال سازی رفتاری گروهی در کاهش شدت علایم افسردگی برتری معنی داری نسبت به شناخت درمانی گروهی داشت (۰۵/۰>P) و شناخت درمانی گروهی در کاهش ارزیابی های منفی برتری معنی داری نسبت به فعال سازی رفتاری گروهی داشت (۰۵/۰>P). هم چنین این دو درمان در کاهش شدت علایم اضطراب اجتماعی و افزایش عملکرد کلی، اثر برابری داشتند (۰۵/۰

اختلال اضطراب اجتماعی, افسردگی, شناخت درمانی, عملکرد فعال سازی رفتاری