پیمان هاشمیان - استادیار روان پزشکی کودک و نوجوان، مرکز تحقیقات روان پزشکی و علوم رفتاری، دانشگاه علوم پزشکی مشهد
احمد فرخی - دانشیار رفتار حرکتی، دانشکده ی تربیت بدنی و علوم ورزشی، دانشگاه تهران
آرش میری فر - کارشناسی ارشد تربیت بدنی و علوم ورزشی، دانشگاه پیام نور، واحد تهران جنوب
مریم کیهانی - دانشجوی دکترای رفتار-حرکتی، واحد بین الملل دانشگاه فردوسی مشهد
سید علیرضا سجادی - استادیار روان پزشکی، مرکز تحقیقات روان پزشکی و علوم رفتاری، دانشگاه علوم پزشکی مشهد

مقدمه: از نوروفیدبک علاوه بر شناخت و درمان بیماری ها، در بهبود کارآیی و افزایش کیفیت کار افراد سالم نیز استفاده می شود. هدف این پژوهش بررسی تمرینات نوروفیدبک بر میزان توجه ورزشکاران دو و میدانی بود. روش کار: این کارآزمایی بالینی به صورت پیش و پس آزمون با گروه شاهد و ساختگی انجام شد. از میان ورزشکاران دو و میدانی مشهد در سال ۱۳۹۰، ۳۶ نفر به صورت داوطلبانه و هدف دار انتخاب و به صورت تصادفی در ۳ گروه ۱۲ نفری (آزمون، ساختگی و شاهد) قرار گرفتند. مداخله در قالب پروتکل افزایش بتا ۱ در نواحی Cz و Fz در ۱۲ جلسه اجرا شد. جهت سنجش میزان توجه از نرم افزار آزمون توجه متمرکز و جهت تحلیل داده ها از آزمون کولموگروف-اسمیرنوف، تحلیل واریانس یک سویه و در صورت معنی داری از آزمون تعقیبی LSD استفاده شد. یافته ها: تحلیل واریانس یک سویه، تفاوت معنی داری بین تمرینات نوروفیدبک و افزایش میزان توجه ورزشکاران در گروه های مختلف را نشان داد (۰۰۲/۰=P). بر اساس نتایج آزمون تعقیبی، اختلاف معنی داری بین گروه های آزمون با شاهد (۰.۰۰۳=P) و آزمون با ساختگی (۰.۰۰۲=P) می باشد و در بین گروه های ساختگی با شاهد (۰.۲۴۹) اختلاف معنی داری دیده نشد. نتایج حاکی از ارتباط معنی دار بین تمرینات و افزایش توجه در گروه آزمون بود (P<۰.۰۵). نتیجه گیری: با توجه به تاثیر مثبت نوروفیدبک شاید بتوان از این روش به عنوان تمرینات مکمل و کمکی در هنگام آموزش مهارت ها جهت افزایش یادگیری و بهبود توجه ورزشکاران استفاده نمود.

توجه, موج بتا, نوروفیدبک, ورزشکار