مقدمه: هدف مطالعه ی حاضر، مقایسه ی سه سیستم تجدیدنظرشده (فعال ساز رفتاری، بازداری رفتاری و جنگ/گریز/انجماد) نظریه ی حساسیت به تقویت در بیماران وابسته به مت آمفتامین با افراد بهنجار بود. روش کار: این پژوهش علی مقایسه ای در شش ماه اول سال ۱۳۹۰ انجام شد. جامعه ی مورد مطالعه، مردان وابسته به مت آمفتامین فاقد اختلال سایکوتیک همراه و یا اختلالات بارز محور دو شهر مشهد بودند. از این بین، تعداد ۲۵ نفر به روش نمونه گیری در دسترس انتخاب شدند. هم چنین ۲۵ نفر از بستگان نزدیک گروه وابسته به مت آمفتامین که به لحاظ متغیرهای سن، جنسیت و تحصیلات با آن ها همتا شده بودند به عنوان گروه بهنجار شرکت کردند. نمونه ها با استفاده از مصاحبه ی بالینی ساختاریافته ی راهنمای تشخیصی و آماری اختلالات روانی،پرسش نامه ی اطلاعات جمعیت شناختی و پرسش نامه ی ۵ عاملی جکسون ارزیابی گردیدند. داده ها با آزمون های کولموگروف-اسمیرنوف، مجذور خی و تی مستقل تحلیل شدند. یافته ها: گروه وابسته به مت آمفتامین نسبت به گروه بهنجار از حساسیت بیشتری در سیستم های تجدیدنظرشده ی فعال سازی رفتار، بازداری رفتار، جنگ و انجماد برخوردار بودند (۰۵/۰>P) اما در سیستم تجدیدنظرشده ی گریز، تفاوت معناداری بین دو گروه دیده نشد (۰۵/۰

بازداری, حساسیت, رفتاری, فعال سازی, مت آمفتامین