رضا عشقی - دانشجوی کارشناسی ارشد مهندسی مواد، دانشگاه صنعتی مالک اشتر
سیدمحمدمهدی هادوی - دانشیار دانشکدهمهندسیمواد دانشگاه صنعتی مالک اشتر

در این تحقیق اتصال آلیاژTi-6Al-4V به فولاد زنگ نزن 410 با استفاده از سه فلز پرکننده مختلف پایه نقره، پایه نیکل و پایه تیتانیوم با استفاده از عملیات لحیمکاری سخت در شرایط خلا مورد بررسی قرار گرفته است. به منظور دستیابی به فاصله توقف بهینه، عملیات لحیمکاری در سه فاصله توقف 0/02و0/04و0/06 میلیمتر انجام شد. بعد از انجام عملیات لحیمکاری، زاویه ترشوندگی و نحوه جاری شدن فلزات پرکننده در درز اتصال بررسی شد، همچنین اتصالها از لحاظ استحکام و سختی مورد بررسی قرار گرفت و فلز پرکننده مناسب با فاصله توقف بهینه جهت حصول بهترین نتیجه به منظورایجاد اتصالی با استحکام مناسب انتخاب گردید. طی مشاهدات میکروسکوپی مشخص گردید فلز پرکننده پایه تیتانیوم کمترین زاویه ترشوندگی را روی فلزات پایه داشته است و از قابلیت پر کردن درز اتصال در تمامی فاصلههای توقفبرخوردار بوده است . نتایج استحکام برشی اتصالات نشان داده است که نمونههای لحیم شده با فلز پرکننده پایه تیتانیوم در فاصله توقف 0/02میلیمتر، دارای استحکام 149/5MPa میباشد که حداکثر استحکام را نسبت به سایر نمونههای لحیمشده دارا میباشد

لحیم کاری سخت، آلیاژ تیتانیوم، فولاد زنگ نزن 410 ، فاصله توقف، زاویه ترشوندگی، درز اتصال