مهدی مرجانی - دانشکده دامپزشکی دانشگاه آزاد اسلامی واحد کرج، ایران
رضا امیدی نژاد - دانشکده دامپزشکی دانشگاه آزاد اسلامی واحد کرج، ایران

مقدمه و هدف: هدف از این تحقیق، بررسی مقایسه ای آثار ترامادول، لیدوکائین و ترکیب آنها متعاقب تزریق اپیدورال در خرگوش به عنوان مدل حیوانی بود تا الگویی برای تحقیق های بیشتر درزمینه بی حسی به روش اپیدورال در انسان، فراهم شود. مواد و روش ها: در این مطالعه تجربی ۱۲ سر خرگوش سفید نژاد نیوزلندی به سه گروه چهارتایی تقسیم شدند. در گروه آزمایش (L) اول لیدوکائین ۲ درصد با دوزmg/kg ۴، در گروه (T) آزمایش دوم ترامادول با دوزmg/kg ۴/۴ و در گروه (T-L) سوم ترکیب لیدوکائین mg/kg ۲ و ترامادول mg/kg ۲/۲ به کاررفت. بلوک حسی، بلوک حرکتی، ضربان قلب، تعداد تنفس و دمای رکتال، ۱۰ دقیقه پیش از تزریق و در فواصل زمانی ۱۰ دقیقه پس از تزریق تا دقیقه ۹۰ اندازه گیری شد. برای تجزیه و تحلیل آماری از نرم افزار SPSS و برنامه آنالیز paired sample t-test استفاده و سطح معناداری (p < ۰/۰۵) درنظرگرفته شد. نتایج: براساس نتایج این تحقیق تاخیر در آغاز بی حسی و بی حرکتی با داروی ترامادول (دقیقه ۳/۰±۳) افزایش معناداری نسبت به گروه لیدوکائین-ترامادول (دقیقه ۵/۰±۲۵/۱) و گروه لیدوکائین (۱ دقیقه) داشت (۰۵/۰(P < ؛ همچنین درخصوص طول دوره بی حسی و بی حرکتی، گروه ترامادول (دقیقه ۵/۲±۷/۱۳) بیشترین کاهش معنادار را نسبت به گروه لیدوکائین-ترامادول (دقیقه ۱/۱۴±۲۰) و گروه لیدوکائین (دقیقه ۱۰±۳۰) داشت (۰۵/۰(P < . نتیجه گیری: در این مطالعه، داروی لیدوکائین، نتایجی بهتر را نسبت به ترامادول و ترکیب لیدوکائین-ترامادول در تزریق به صورت اپیدورال در خرگوش نشان داد.

ترامادول, لیدوکائین, خرگوش, تزریق اپیدورال, بی حسی