علی ضرغامی خامنه - دانشکده تربیت بدنی و علوم ورزشی، دانشگاه تبریز
افشار جعفری - فیزیولوژی ورزشی، دانشکده تربیت بدنی و علوم ورزشی، دانشگاه تبریز

مقدمه و هدف: هدف از پژوهش حاضر، بررسی تاثیر مصرف حاد کافئین بر ظرفیت ضداکسایشی تام (TAC) و شاخص فشار اکسایشی (MDA) مردان والیبالیست پس از یک جلسه فعالیت وامانده ساز مقاومتی بود.    مواد و روش ها: در یک طرح نیمه تجربی، تصادفی و دوسوکور با اندازه گیری های مکرر (سه­مرحله ای)، ۲۰ مرد والیبالیست (۱۰/۱±۲۰/۲۱ سال، درصد چربی ۷۸/۲±۷۵/۱۰% و نمایه توده بدن ۹۹/۰±۹۵/۲۲ کیلوگرم بر مترمربع) به دو گروه همگن شده مکمل یا دارونما (به ترتیب ۹ میلی گرم به­ازای هر کیلوگرم از وزن بدن کافئین یا دکستروز) تقسیم­شدند؛ سپس همه آزمودنی ها پس از دریافت مکمل یا دارونما در یک قرارداد فعالیت مقاومتی با وزنه (شامل هفت حرکت در سه نوبت با۸۰ درصد یک تکرار بیشینه تاحد واماندگی) شرکت­کردند. نمونه­های خونی وریدی در حالت پایه، ۴۵ دقیقه پس از مصرف مکمل و بلافاصله پس از فعالیت مقاومتی برای اندازه گیری تغییرهای TAC و MDA سرمی اندازه گیری­شدند.    نتایج: نتایج به­دست­آمده، حاکی است که مصرف حاد کافئین تاثیر معنی داری بر TAC و MDA پایه ندارد (۰۵/۰P≥)؛ ازطرفی، یک جلسه فعالیت مقاومتی وامانده ساز باعث کاهش معنی دار TAC (۰۵/۰P≤) و افزایش معنی دار MDA شد (۰۵/۰P≤)؛ درحالی که، تفاوتی معنی دار در هیچ­یک از متغیرهای اندازه گیری­شده بلافاصله پس از انجام فعالیت میان گروه ها مشاهده­نشد (۰۵/۰P≥).   نتیجه گیری: براساس یافته های حاضر می توان چنین نتیجه­گرفت که به­احتمال، مصرف حاد کافئین، توانایی لازم برای افزایش  TAC پایه را نداشته، همچنین نمی تواند از تغییرهای نامطلوب  MDA سرمی ناشی از انجام یک جلسه فعالیت مقاومتی در مردان والیبالیست بکاهد.

فعالیت مقاومتی, کافئین, ظرفیت ضداکسایشی تام, مالون دی آلدهید