محمد ابراهیم شمس ناتری

از جمله رفتارهای غیر انسانی که برای اخذ اقرار یا اطلاعات از سوی متهم یا مطلع صورت می گیرد، اذیت و آزار روحی و جسمی متهم و مطلع است که در حقوق کیفری تحت عنوان شکنجه مورد بحث و بررشی قرار می گیرد. این رفتار در حقوق کیفری اسلام شدیدا منع شده و اطلاعات کسب شده از این طریق ارزش اثباتی ندارد. در اسناد بین المللی و منطقه ای نیز ضمن منع اعمال شکنجه از کشورها خواسته شده است که ترتیباتی مقرر دارند تا ماموران مرتبط با متهمان و مظنونان از این روش استفاده نکنند. در حقوق ایران گر چه قانون اساسی ایران بر مبنای شریعت تمامی انواع شکنجه را ممنوع اعلام کرده و متخلفان از آن را مستحق مجازات دانسنه است؛ در قانون مجازات اسلامی آن را در سطح محدودی جرم انگاری کرده و راه را برای سوء استفاده از آن باز گذاشته است. اخیرا قانونی در این خصوص به تصویب رسیده است که بیش تر به قواعد اخلاقی می نماید و فاقد ضمانت اجرای لازم است. در این تحقیق ضمن بررسی مفهوم شکنجه در حقوق ایران و اسناد بین المللی، آثار آن مورد مطالعه قرار گرفته و تدابیر قانونی ایران در تطبیق با اقدامات بین المللی و حقوق کیفری اسلام نقد شده است.

اسناد بین المللی, اقرار, حقوق کیفری, شکنجه, مجازات