سیرالله مرادی نوده

بعد از پایان یافتن جنگ جهانی دوم و انحلال دیوان دائمی بین المللی دادگستری در سال ۱۳۴۶، محکمه جدیدی به نام دیوان بین المللی دادگستری بر اساس منشورملل متحد، پا به عرصه حیات نهاد که به عنوان ارگان اصلی ملل متحد، مسولیت حل و فصل قضائی اختلافات بین المللی را بر عهده دارد. آ نچه قابل ذکر است اینکه دیوان جدید در طول حیات خود، با موارد متعددی از عدم پذیرش احکام قضائی خود در عرصه ی بین المللی مواجه شده است. اگر چه در منشور ملل متحد راه حلی برای این مشکل ارائه شده است،ولی به لحاظ کلی بودن آن و اینکه مکانیزم لازم برای آ ن مشخص نشده است و از طرفی امتیارات داده شده به اعضاء دائم شورای امنیت (وتو)، هرگونه اقدام عملی را در این ز مینه منتفی می سازد، لذا کشوری که حکم دیوان به نفع آن صادر شده، به لحاظ امتناع کشور باز نده در حکم، از اجرای آن حکم، در مواردی از رسیدن به حق خود که به موجب حکم دیوان به رسمیت شناخته شده محرو م می شود، و این یکی از معضلات موجود در عرصه بین المللی است.

اجرای احکام, اساسنامه دیوان بین المللی دادگستری, دیوان بین المللی دادگستری, سازمان ملل متحد, شورای امنیت ملل متحد, منشور ملل متحد