مطالعه ناهمواری های ساحلی هرمزگان می تواند در تفکر یکپارچه در مدیریت نواحی ساحلی جهت برنامه ریزی سامانمند موثر باشد، همچنین به دلیل اهمیت و وسعت نوار ساحلی استان هرمزگان شناسایی ناهمواری های ساحلی موجود در آن لازم و ضروری است. با برنامه ریزی صحیح در مناطق ساحلی، می توان از زیان های وارده به منابع طبیعی جلوگیری کرد و به توسعه پایدار دست یافت. در این تحقیق به ارتباط بین ناهمواری های ساحلی، جنس سواحل و موجودات زنده پرداخته شده است. به علت اینکه این موجودات سازگار با اندازه ذرات و به تبع آن لندفرم مشخصی در ساحل می باشند، می توان حساسیت زیستی لندفرم های مختلف ساحل را تعیین کرد. به همین منظور با استفاده از تصاویر ماهواره ای و با توجه به انواع طبقه های لندفرم های ساحلی، ازجمله زبانه، دستک، کولاب ساحلی، خور، مصب، جزیره سدی و غیره، لندفرم های این بخش شناسایی اولیه شد، سپس با بازدید میدانی لندفرم های ساحلی نهایی و جنس سواحل تعیین شد. نتایج بدست آمده حاکی از آن است از کل طول خط ساحل استان هرمزگان، ۵۶/۳۳ درصد دریاکنار ماسه ای، ۹۹/۲۳ درصد پهنه جزرومدی، ۱۸/۱۰ درصد دریاکنار ترکیبی، ۷۸/۴ درصد جزیره سدی، ۹۶/۰ درصد جزیره جزرومدی، ۰۴/۲ درصد خلیج کوچک ساحلی، ۸۵/۰ درصد پرتگاه ساحلی، ۲۲/۰ درصد پناهگاه ساحلی، ۹۳/۱ درصد خور، ۱۶/۴ درصد دلتا، ۱۷/۰ درصد مصب، ۱۹/۰ درصد خور مصب، ۵۱/۰ درصد دماغه، ۱۵/۰ درصد کولاب، ۰۷/۰ درصد زبانه و بقیه (در حدود ۱۵ درصد) را کاربری انسانی به خود اختصاص داده است. همچنین نتایج نشان داد، ۵۹ درصد از مساحت سواحل استان دارای جنس گلی می باشد که به سبب وجود ذرات دانه ریز و نفوذ جریانات نفتی به داخل لایه های زیرین، حساسیت زیستی ناهمواری های ساحلی مستقر بر روی این جنس بالا می باشد.

زیست محیطی, لندفرم ساحلی, جنس سواحل, مدیریت نواحی ساحلی, هرمزگان