محسن صادقی - عضوهیات علمی دانشگاه پیام نور

در این پژوهش، بازتاب یک شاخصه گویشی در مصرعی از شاهنامه فردوسی نشان داده می شود. این مصراع: «به آب دو دیده نباید گریست» در داستان رستم و سهراب آمده است. اغلب شاهنامه پژوهان، برای آن شرح و توضیح بیان نکرده اند، برخی معانی ارائه شده نیز پذیرفتنی به نظر نمی رسد. برپایه نتایج این مقاله، دشواری این مصراع از کاربرد تکواژ «به» در معنایی نادر و کمیاب سرچشمه می گیرد. با این توضیح که این تکواژ، در این کاربرد، با حرف اضافه «به» در فارسی امروز ایران، تحول یافته pad در فارسی میانه، پیوندی ندارد، بلکه صورت گویشی abē در فارسی میانه معادل "بی و بدون" در فارسی امروز ایران است. بر این مبنا، عبارت کنایی «به آب دو دیده گریستن (= بی اشک گریستن)» به معنی "مستاصل و درمانده شدن" است. افزون بر این، مصراع مذکور برگرفته از یک مثل محلی است که هنوز با همان معنا و مفهوم به کار رفته در شاهنامه فردوسی، با دو صورت آوایی: "be ow dida girya kadan" و be âw dida čixrâ mukuna''" در برخی گویش های خراسان بزرگ برجای مانده است. داده های گویشی استفاده شده در این پژوهش، به کمک گویش نامه ها و پژوهش میدانی فراهم آمده است.

به آب دو دیده گریستن", داستان رستم و سهراب", شاهنامه فردوسی", گویش", ", گویش های ایرانی"