محمدعلی بابایی - عضو هیات علمی دانشگاه بین المللی امام خمینی

تکرار جرم به عنوان یکی از مظاهر حالت خطرناک جوامع مختلف را به موضعگیری های متنوعی واداشته است.سنتی ترین پاسخ در قبال این پدیده ناخوشایند توسل به شدت کیفرهاست که هنوز در قانونگذاری بعضی از کشورها،با تعابیر جدیدتر خودنمایی می کند.اما علی رغم تشدید کیفر و حتی در بعضی مواقع طرد بزهکار مکرر،تکرار جرم افزایش یافته است.به دنبال ظهور ناکارامدی کیفر در مقابله با تکرار جرم،اندیشه بازپروری و خنثی کردن خوی جامعه ستیزی در بزهکاران مکرر قوت گرفته است. شناسایی شخصیت بزهکار و علل ارتکاب جرم بعد از ارتکاب اولین جرم، در چهارچوب دستاورهای جرم شناسی بالینی با هدف بازگرداندن بزهکار به زندگی سالم اجتماعی صورت می گیرد که غایت آن پیشگیری از تکرار جرم است.امروزه این اندیشه ها در اجرای کیفر به ویژه کیفر زندان،مورد توجه خاص دست اندرکاران سیاست جنائی است در این نوشتار سعی شده است پس از بیان پیشگیری کیفری از تکرار جرم به دلیل ناکارامد بودن این نوع پیشگیری،از منظر دستاوردهای جرم شناسی بالینی موضوع تکرار جرم پرداخته شود و موضع قوانین و مقررات جمهوری اسلامی ایران در این زمینه تبیین گردد.

پیشگیری, تکرار جرم, جرم شناسی بالینی, قابلیت زدایی بزهکاری, مراقبت بعد از خروج