آنچه از گذشتگان به صورت نسخه های خطی برای ما باقی مانده، هر کدام گنجینه ای است که باید در حفظ، احیا و شناسایی آن کوشید. با وجود آن که در سال های اخیر، سعی فراوانی در شناسایی و معرفی این گنجینه های نفیس صورت پذیرفته؛ ولیکن هنوز راه نرفته بسیار است؛ چراکه هنوز دواوین شعری و متون منثور فراوانی در گوشه و کنار کتابخانه ها، در زیر غبار نسیان و فراموشی است. یکی از این آثار مجهول القدر و ارزنده، دیوان شاعری ناآشناست با عنوان سید محمد فرزند میرزا صدرا، متخلص به حسرت مشهدی، شاعر فارسی گوی شبه قاره در نیمه ی دوم سده ی یازدهم هجری که نسخه ی اصلی دیوان این شاعر به خط خود شاعر است و در سال ۱۱۴۴ هجری قمری کتابت گردیده و در کتابخانه ی مرکزی دانشگاه تهران نگهداری می شود. این پژوهش بر آن است تا برای نخستین بار به معرفی این شاعر و مضامین شعری دیوان وی، بر اساس نسخه ی مذکور بپردازد.

شعر فارسی, سبک هندی, شبه قاره, حسرت مشهدی, دیوان, نسخه ی خطی