پژمان موگویی - کارشناس ارشد حقوق عمومی، دانشگاه آزاد اسلامی واحد نجف آباد
مسعود راعی دهقی - دانشیار دانشکده حقوق، دانشگاه آزاد اسلامی واحد نجف آباد

با لازم الاجرا شدن کنوانسیون بین المللی مربوط به حقوق اشخاص دارای معلولیت و پیوستن ایران به این کنوانسیون ایجاد طیف گسترده ای از تغییرات از جمله، اصلاح قانون جامع حمایت از حقوق معلولان اجتناب ناپذیر خواهد بود. متاسفانه در قانون مزبور، حقوق مدنی و سیاسی اشخاص دارای معلولیت مانند حق افراد معلول برای نمایندگی مجلس مورد توجه قرار نگرفته است بلکه صرفا به پیش بینی برخی مزایای اقتصادی و اجتماعی برای این قشر بسنده شده است. به عبارت دیگر، قانون جامع حمایت از حقوق معلولان ایران بیش از آنکه قانون حق محور باشد و به شناسایی و تضمین حقوق برابر با افر اد عادی تاکید کند، نگاهی رفاهی به موضوع دارد. از سوی دیگر، این قانون نه چندان جامع و نیازمند اصلاح است. در قانون مذکور یک مرجع نظارتی جهت نظارت برحسن اجرای این قانون پیش بینی نشده است اما علت این ناکامی را نیز می توان تا حدی در خود قانون جستجو کرد. عدم توجه کافی به نقش افزایش آگاهی مردم و مسئولان و به ویژه خود افراد معلول از جمله مشکلات موجود در قانون مزبور می باشد پژوهش حاضر به دنبال ارائه ساز و کارهای اجرایی و نظارتی منسجم، منظم و مستقل جهت اجرا و نظارت بر مقررات حمایتی این قانون که اساسی ترین حقوق و آزادی های انسانی را برای معلولان کشور با دشواری مواجه ساخته است می باشد، به نظر می رسد اصلاح قانون و توجه به موارد فوق می تواند تسهیل گر باشد.

ضمانت اجرا ، حقوق معلولان ، حقوق ایران ، اسناد بین المللی