مقایسه اثربخشی آموزش مهارت های مثبت اندیشی و آموزش فعال سازی رفتاری بر خودمراقبتی و استرس کرونا در بیماران دیابتی
عنوان مقاله: مقایسه اثربخشی آموزش مهارت های مثبت اندیشی و آموزش فعال سازی رفتاری بر خودمراقبتی و استرس کرونا در بیماران دیابتی
شناسه ملی مقاله: JR_SJSPH-21-1_006
منتشر شده در در سال 1402
شناسه ملی مقاله: JR_SJSPH-21-1_006
منتشر شده در در سال 1402
مشخصات نویسندگان مقاله:
صدیقه رستمی - Ph.D. Student, Department of Psychology, Gorgan Branch, Islamic Azad University, Gorgan, Iran
حمزه اکبری - Ph.D. Assistant Professor, Department of Psychology, Gorgan Branch, Islamic Azad University, Gorgan, Iran
حسن عبدالله زاده - Ph.D. Assistant Professor, Department of Psychology, Payame Noor University, Behshahr, Iran
خلاصه مقاله:
صدیقه رستمی - Ph.D. Student, Department of Psychology, Gorgan Branch, Islamic Azad University, Gorgan, Iran
حمزه اکبری - Ph.D. Assistant Professor, Department of Psychology, Gorgan Branch, Islamic Azad University, Gorgan, Iran
حسن عبدالله زاده - Ph.D. Assistant Professor, Department of Psychology, Payame Noor University, Behshahr, Iran
زمینه و هدف: رفتارهای خودمراقبتی شایع ترین پاسخ رفتاری پیشگیریکننده از استرس ناشی از بحران ویروس کرونا در بیماران دیابتی است. لذا پژوهش حاضر با هدف مقایسه اثربخشی آموزش مهارت های مثبت اندیشی و آموزش فعال سازی رفتاری بر خودمراقبتی و استرس کرونا در بیماران دیابتی انجام گرفت.
روش کار: روش تحقیق در این پژوهش نیمهآزمایشی از نوع پیشآزمون- پسآزمون- پیگیری با گروههای آزمایش و کنترل بود. جامعه آماری شامل تمامی بیماران دیابتی مراجعه کننده به کلینیک دیابت ونوشه شهرستان قائمشهر در سال ۱۴۰۰-۱۳۹۹ بود. از بین آنها تعداد ۴۵ بیمار مبتلا به دیابت بر اساس ملاکهای ورود و خروج و به شیوه نمونهگیری در دسترس گزینش شده و به صورت تصادفی در سه گروه (۱۵ نفری) آموزش مهارتهای مثبتاندیشی، آموزش فعالسازی رفتاری و گروه کنترل گمارده شدند. گروه آزمایشی اول تحت آموزش مهارتهای مثبتاندیشی در ۶ جلسه غیرحضوری ۶۰ دقیقه ای قرار گرفتند؛ گروه آزمایشی دوم فعالسازی رفتاری را در ۸ جلسه غیرحضوری ۷۰ دقیقه ای آموزش دیدند؛ و گروه کنترل در فهرست انتظار بودند. ابزار پژوهش شامل مقیاس استرس کرونا (CSS-۱۸) و مقیاس کوتاه فعالیتهای خودمراقبتی دیابت (SDSCA) بود. دادهها با استفاده از روش تحلیل واریانس با اندازهگیری مکرر و آزمون تعقیبی بنفرنی در نرمافزار SPSS۲۲ تجزیه و تحلیل شدند.
نتایج: نتایج نشان داد بین گروههای آزمایش و گروه کنترل تفاوت معنیدار وجود داشت و هر دو مداخله مهارتهای مثبتاندیشی و آموزش فعالسازی رفتاری باعث کاهش استرس کرونا (۷۳/۱۵=F) و افزایش خودمراقبتی (۱۷/۱۶=F) بیماران دیابتی شده و تاثیر این مداخلات درمانی در مرحله پیگیری نیز پایدار بوده است (۰۵/۰p<). همچنین، نتایج آزمون تعقیبی بنفرنی حاکی از آن بود که میزان اثربخشی مداخله مهارتهای مثبتاندیشی بر بهبود استرس کرونا (۰۲/۹ =IJ) بیشتر از فعالسازی رفتاری بود؛ و میزان اثربخشی مداخله فعالسازی رفتاری بر بهبود خودمراقبتی (۹۳/۱۲ =IJ) بیشتر از مهارتهای مثبتاندیشی بود (۰۵/۰p<).
نتیجهگیری: با توجه به یافتههای پژوهش میتوان نتیجه گرفت که مداخلات مهارتهای مثبتاندیشی و آموزش فعالسازی رفتاری میتوانند برای بهبود خودمراقبتی و استرس کرونا در بیماران دیابتی کارآمد باشند، و توصیه میگردد که درمانگران و مشاوران در راستای بهبود خودمراقبتی و استرس کرونا بیماران مبتلا در کنار سایر مداخلات درمانی از این شیوه ها استفاده کنند.
کلمات کلیدی: Positive Thinking Skills, Behavioral Activation Therapy, Self-Care, Corona Stress, مهارت های مثبت اندیشی, فعال سازی رفتاری, خودمراقبتی, استرس کرونا
صفحه اختصاصی مقاله و دریافت فایل کامل: https://civilica.com/doc/1803610/