به منظور بررسی اثرات کم آبیاری بر عملکرد کمی و کیفی رقم های سویا آزمایشی به صورت کرت های خردشده در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی با ۳ تکرار در مزرعه تحقیقاتی دانشکده علوم کشاورزی دانشگاه گیلان در سال زراعی ۱۳۸۸ اجرا گردید. عامل اصلی شامل ۳ سطح آبیاری در پتانسیل های رطوبتی۳۵-۳۰ (۱I)، ۵۵-۵۰ (۲I) و ۷۵-۷۰ (۳I) سانتی بار و یک سطح بدون آبیاری(۴I) بودو عامل فرعی شامل ۷ رقم سویا به نام های ۰۳۳، ۰۳۲ و سحر (از گروه رسیدگی ۴)، ال.۱۷، کلارک، زان و مادری (از گروه رسیدگی ۳) در نظر گرفته شد. سطوح پتانسیل رطوبتی خاک با استفاده از تانسیومتر کنترل شد. نتایج نشان داد با کاهش آبیاری، گیاهان در تیمارهای ۲I، ۳I و ۴I به ترتیب ۱۵، ۲۰ و ۶۵ درصد، عملکرد کم تری را نسبت به تیمار آبیاری ۱I داشتند. بیش ترین (۱۳۷۹ کیلوگرم) و کم ترین عملکرد دانه (۴۷۸ کیلوگرم)، به ترتیب در تیمارهای ۱I و ۴I به دست آمد. رقم ۰۳۳ در تیمار ۳Iدارای بیش ترین و رقم زان در تیمار ۴Iدارای کم ترین عملکرد روغن و پروتئین بودند. همچنین بررسی بهره وری آب نشان داد که با کاهش آبیاری شاخص بهره وری آب به طور معنی داری افزایش یافت به طوری که تیمارهای ۲I و ۳I نسبت به تیمار ۱I، به ترتیب ۱۳ و ۳۳ درصد افزایش نشان دادند. نتایج این آزمایش نشان داد که اعمال آبیاری براساس پتانسیل رطوبتی ۷۵-۷۰ سانتی بار، ضمن صرفه جویی در مصرف آب و افزایش بهره وری مصرف آب، می تواند موجب افزایش درصد روغن و پروتئین دانه سویا در منطقه رشت شود.

تنش کم آبی, سویا, عملکرد, اجزای عملکرد