به منظور ارزیابی تاثیر کود نیتروژن بر عملکرد شلتوک، اجزای عملکرد و انتقال مجدد ماده خشک در سه ژنوتیپ برنج، آزمایش مزرعه ای در سال ۱۳۸۶ در دانشگاه کشاورزی و منابع طبیعی رامین به صورت اسپلیت پلات با طرح پایه بلوک های کامل تصادفی در سه تکرار انجام شد. مقادیر کود نیتروژن در چهار سطح (۰، ۱۰۰، ۱۳۵ و ۱۷۰ کیلو گرم نیتروژن در هکتار از منبع اوره) در کرت های اصلی و ژنوتیپ های برنج (۱۸۳LD، چمپا و عنبوری) در کرت های فرعی قرار گرفتند. اثر متقابل کود نیتروژن و ژنوتیپ بر روی عملکرد شلتوک و انتقال مجدد ماده خشک معنی دار بود. بیش ترین عملکرد شلتوک توسط ژنوتیپ ۱۸۳LD در سطح کودی ۱۷۰ کیلوگرم نیتروژن در هکتار (۸۱/۶۹۵۵ کیلوگرم در هکتار) به دست آمد. ژنوتیپ ۱۸۳LD در سطح کودی صفر کیلوگرم نیتروژن در هکتار (۹۵/۸۴۴ کیلوگرم در هکتار) و ژنوتیپ عنبوری در سطح کودی ۱۰۰ کیلوگرم نیتروژن در هکتار (۱۵/۲۳۰ کیلوگرم در هکتار) به ترتیب بیش ترین و کم ترین میزان انتقال مجدد ماده خشک از اندام های هوایی را به خود اختصاص دادند. سهم ساقه ها در انتقال مجدد ماده خشک به دانه بین ۹۹/۱۲-۰۳/۰ درصد بود در حالی که در برگ پرچم و سایر برگ ها به ترتیب کم تر از ۵/۰ و ۲ درصد بود. همبستگی انتقال مجدد ماده خشک ساقه، کل اندام هوایی و سایر برگ ها با عملکرد شلتوک (به ترتیب **۸۴/۰r=، **۷۸/۰r= و **۵/۰r=) معنی دار بود. در مجموع به نظر می رسد که انتقال مجدد ماده خشک از اندام های هوایی ژنوتیپ های برنج نقش مهمی در پر کردن دانه دارد.