به منظور بررسی اثر سیستم های تغذیه آلی، تلفیقی، شیمیایی و باکتری های افزاینده رشد (PGPR) بر مراحل فنولوژی، عملکرد و اجزائ رقم آلستار آفتابگردان در راستای کاهش مصرف کودهای شیمیایی، اصلاح خاک و بهبود وضعیت تغذیه گیاه، آزمایشی در سال ۱۳۸۶ در مزرعه پژوهشی دانشکده کشاورزی، دانشگاه تربیت مدرس اجرا شد. در این بررسی از آزمایش کرت های خرد شده در قالب بلوک های کامل تصادفی در ۳ تکرار استفاده شد. عامل اصلی در ۵ سطح کودی شامل ۱۰۰ درصد آلی (۱F)، ۲۵ درصد شیمیایی و ۷۵ درصد آلی (۲F)، ۵۰ درصد شیمیایی و۵۰ درصد آلی (۳F)، ۷۵ درصد شیمیایی و ۲۵ درصد آلی (۴F) و ۱۰۰ درصد شیمیایی (۵F) و عامل فرعی در ۲ سطح تلقیح شامل (۱I) بذور تلقیح شده به ازتوباکتر و آزوسپریلیوم و (۰I) تلقیح نشده اجرا شد. نتایج بیانگر آن است سیستم تغذیه شیمیایی (۵F) به واحدهای گرمایی کمتری برای مراحل مختلف ظهور طبق، رسیدگی و گل دهی مورد نیاز می باشد، در حالی که سیستم تغذیه ۱۰۰ درصد آلی (۱F) موجب تاخیر در فرارسیدن ظهور طبق، گل دهی و رسیدگی فیزیولوژیک و نیاز به واحدهای گرمایی بیشتر برای تکمیل مرحله فنولوژی نسبت به سیستم شیمیایی گردیده است. همچنین نتایج نشان داد عملکرد دانه، ارتفاع، عملکرد بیولوژیک و شاخص برداشت در سیستم تلفیقی بیشتر از سیستم های شیمیایی و آلی بود (۱>F۵>F۲>F۴>F۳F). بیشترین و کمترین درصد روغن به ترتیب در تیمار ۱F (۱۰۰ درصد آلی) و تیمار ۳F (۵۰ درصد آلی + ۵۰ درصد شیمیایی) به دست آمد. بذور تلقیح شده با باکتری های ازتوباکتر و آزوسپریلیوم (۱I) عملکرد دانه، ارتفاع و میزان روغن را در مقایسه با تیمار کنترل (۰I) افزایش و درجه روزهای گرمایی برای مراخل فنولوژی را کاهش دادند. بنابراین خصوصیات کمی و کیفی آفتابگردان در ترکیب کود زیستی و سیستم تلفیقی از کود دامی و شیمیایی نسبت به زمانی که به تنهایی استفاده می شود نتیجه بهتری دارند.