شوری یکی از مهم ترین موانع کشاورزی در اراضی زراعی می باشد و حدود نیمی از اراضی کشاورزی در ایران با مشکل شوری مواجه هستند. گندم مهم ترین محصول در تناوب اراضی شور استان گلستان می باشد. از آنجایی که اصلاح این خاک ها هزینه زیادی دارد، بنابراین دست یابی به ژنوتیپ های برتر تحت این شرایط ضروری به نظر می رسد. به این منظور ۲۲ ژنوتیپ گندم که از آزمایشات مقدماتی انتخاب شده بودند با سه شاهد زاگرس، کویر و لاین امید بخش ۴ در ایستگاه تحقیقات شوری آق قلا (محیط شور) و ایستگاه تحقیقات گرگان (محیط غیرشور) در سال زراعی ۸۵-۱۳۸۴ به صورت طرح لاتیس با سه تکرار مورد بررسی قرار گرفت. نتایج تجزیه ساده و مرکب دو محیط اختلاف معنی داری را بین ژنوتیپ ها نشان داد. همبستگی معنی داری بین شاخص برداشت و وزن هزار دانه با عملکرد در شرایط شور وجود داشت. در محیط غیرشور همبستگی بین عملکرد و شاخص برداشت معنی دار بود. واریانس ژنتیکی در محیط شور کمتر از محیط غیرشور بود در این صورت ژنوتیپ هایی انتخاب می شوند که متوسط تولید بالایی در هر دو محیط دارند و در بین ژنوتیپ هایی که در اولویت قرار گرفته بودند ژنوتیپ ۲۶ پایداری عملکرد پایینی داشت و با توجه به عملکرد ژنوتیپ ها در هر دو محیط و پایداری ژنوتیپ ها در محیط شور و بیماری ها ژنوتیپ های ۶۲، ۵۶، ۴۴، ۸۰، ۲۳، ۸۱، ۷۸ و ۷ انتخاب شدند.