حسین سیمایی صراف - عضو هیات علمی دانشکده حقوق دانشگاه دانشگاه شهید بهشتی

کنوانسیون ملل متحد در مورد قراردادهای حمل » ، مجمع عمومی ملل متحد در دسامبر ۲۰۰۸را تصویب کرد. کنوانسیون مزبور که به « بین المللی کالاها به صورت کلی یا جزئی از طریق دریامعروف شد در ۲۳ سپتامبر ۲۰۰۹ (اول مهر ۱۳۸۸ ) منتشر گردید. در صورت « مقررات روتردام »فراگیر شدن ای ن کنوانسیون مسئولیت های متصدیان حمل افزایش و فهرست طولانیمصونیت های آن ها کاهش خواهد یافت. همچنین تعهد متصدیان حمل و نقل در کاربستمراقبت های لازم برای قابلیت دریانوردی کشتی به تمام طول سفر گسترش یافته و دیگر به قبلاز حرکت کشتی یا شروع سفر (طبق مقررات لاهه) محدود نخواهد ماند. همچنین با ابداع ایده یعامل حمل دریایی در این کنوانسیون، تعداد اشخاصی که این احکام بر آن ها اعمال خواهد شدافزایش یافته و آن ها نیز تابع تعهدات و مسئولیت های متصدی حمل و نقل خواهند بود . سقفمحدودیت مسئولیت متصدی حمل و نقل نیز به ازای هر بسته یا هر کیلو افزایش خواهد یافت.کنوانسیون روتردام برخلاف کنوانسیون های پیشین یک طرفه، به نفع فرستنده یا متصدیحمل و نقل عمل ننموده است. پیوستن به این کنوانسیون یک بازی برد - برد را، هم برایکشورهای متصدی حمل و هم برای کشورهای فرستنده از قبیل کشور ما به ارمغان می آورد.

کنوانسیون روتردام, مسئولیت متصدی حمل و نقل, قانون دریایی ایران, کنوانسیون بروکسل, کنوانسیون هامبورگ