علی حسین نجفی ابرندآبادی - ---

توسل به پیشگیری وضعی به منظور کنترل بزهکاری که بسیار باب روز است، ریشه در شکست پیشگیری اجتماعی از بزهکاری دارد به همین جهت باید درباره میزان و ابزار تاثیر آن بر بزهکاری بالقوه از خود سوال کرد پیشگیری وضعی درباره همه جرایم، به لحاظ خصیصه غیر مادی آماج جرم یا ویژگی غیر عمدی عمل مجرمانه، قابل اعمال نیست این نوع پیشگیری درباره همه بزهکاران بالقوه ، به ویژه افراد نابخرد یا افراد بس خردمند ، نیز ممکن نیست بنابراین ، کارایی تدابیر آن، همان طور که پدیده جابجایی و انتقال بزهکاری نشان می دهد،کاملا تضمین شده و مسلم نیست . محدودیتهای این کارایی در قالب بینشی ساده انگارانه از مفهوم وضعیت ما قبل بزهکاری (وضعیت پیش جنایی) و نیز در قالب یک نظریه نادرست کارایی کنترل اجتماعی تبیین می شود که اهمیت "درونی گردانیدن فشار" از نظر روانی را به وسیله افراد در هنگام تعیین سلوک و رفتار آنان نادیده می گیرد