مهدی سرائی تبریزی - دانشجوی دکتری، دانشکده کشاورزی و منابع طبیعی دانشگاه آزاد اسلامی واحد علوم و تحقیقات تهران
مهدی همایی - استاد گروه خاک شناسی دانشکده کشاورزی دانشگاه تربیت مدرس
حسین بابازاده - استادیار گروه مهندسی آب دانشکده کشاورزی و منابع طبیعی دانشگاه آزاد اسلامی واحد علوم و تحقیقات تهران
فریدون کاوه - دانشیار دانشگاه آزاد اسلامی گروه مهندسی آب دانشکده کشاورزی و منابع طبیعی واحد علوم و تحقیقات تهران
مسعود پارسی نژاد پارسی نژاد - دانشیار گروه مهندسی آبیاری و آبادانی پردیس کشاورزی و منابع طبیعی دانشگاه تهران

جذب آب گیاه را در شرایط تنش آبی می توان با برخی توابع ریاضی، به صورت کمی، شرح داد. این توابع، در صورتی که بتوانند پیش بینی درستی از واکنش گیاه به تنش آبی ارائه دهند، ابزاری سودمند برای برنامه ریزی آبیاری و مدیریت بهینه آب در مزرعه به شمار می آیند. هدف این پژوهش ارزیابی برخی توابع کاهش جذب آب در شرایط تنش آبی بود. به همین منظور، آزمایشی با چهار سطح مختلف آب آبیاری شامل ۱۲۰، ۱۰۰، ۸۰، و ۶۰ درصد نیاز آبی با سه تکرار روی گیاه ریحان انجام شد. تیمارهای تنش آبی در مرحله سه برگی شدن گیاه اعمال شد. پتانسیل ماتریک روزانه به کمک دستگاه تتاپروب و ترسیم منحنی مشخصه رطوبتی خاک اندازه گیری شد. تعرق نسبی با استفاده از تغییرات رطوبت روزانه خاک محاسبه شد. مقایسه آماره های بیشینه خطای نسبی، ریشه میانگین مربعات خطا، کارایی مدل سازی، ضریب جرم باقی مانده، و ضریب تبیین مدل ها نشان داد همه مدل ها مقدار جذب روزانه را کمی بیشتر از مقدار واقعی برآورد می کنند. در برآورد جذب نسبی روزانه، مدل غیر خطیHomaee et al.  (۲۰۰۲) برازش بهتری نسبت به دیگر مدل ها ارائه داد. همچنین نتایج نشان داد مدل خطیFeddes et al.  (۱۹۸۷) و مدل های غیر خطی van Genuchten  (۱۹۸۷) و Homaee et al. (۲۰۰۲) در برآورد میزان جذب نسبی تجمعی طی فصل رشد دقتی مناسب دارند.

تنش آبی, ریحان, مدل های جذب, مدیریت آبیاری