الهام نوشادی - دانشجوی دکتری گروه خاک شناسی دانشگاه تربیت مدرس
مهدی همایی - استاد گروه خاک شناسی دانشگاه تربیت مدرس
محمد محمودیان شوشتری - استاد گروه عمران دانشگاه شهید چمران اهواز
فریبرز عباسی - دانشیار موسسه تحقیقات مهندسی کشاورزی

هدف این پژوهش، مطالعه انتقال و تجزیه علف کش ها در خاک تحت سیستم های مختلف سم آبیاری و سم پاشی معمولی بود. بدین منظور، برمید پتاسیم و متری بیوزین به چهار روش سم پاشی معمولی و بی درنگ آبیاری (CS۱)، سم پاشی معمولی و آبیاری ۲۴ ساعت پس از کاربرد علف کش (CS۲)، سم آبیاری با آبیاری اول (HRB۱)، و سم آبیاری با آبیاری دوم (HRB۲) در خاک استفاده شد. نتایج نشان داد بیشترین مقدار انتقال علف کش و برمید و کمترین تجزیه علف کش در خاک در روش سم آبیاری با آبیاری اول به دست می آید. در تیمار HRB۱ سم آبیاری در خاک خشک باعث انتقال سریع برمید و علف کش در منافذ باز خاک می شود و از تجزیه نوری، شیمیایی، و میکروبی علف کش جلوگیری می کند. در تیمار CS۲ به تاخیرانداختن نخستین آبیاری پس از کاربرد علف کش باعث پخشیدگی مولکول های سم به درون منافذ بین خاک دانه ای و نیز جذب سطحی آن ها بر ذرات آلی و معدنی خاک می شود. بنابراین، بخش عمده علف کش آب شویی نمی شود و به مدت طولانی در سطح خاک باقی می ماند. این وضعیت سبب افزایش تجزیه آن، به دلیل بیشتربودن مقدار ماده آلی و جمعیت میکروبی و شدت تابش نور خورشید و رطوبت در لایه سطحی، می شود.

انتقال و تجزیه علف کش, سم آبیاری, سم پاشی معمولی