پارسا ارباب - استادیار، دانشکده شهرسازی، پردیس هنرهای زیبا، دانشگاه تهران، تهران، ایران
میثم بصیرت - استادیار، دانشکده شهرسازی، پردیس هنرهای زیبا، دانشگاه تهران، تهران، ایران

مقاله حاضر با تمرکز بر فرایند تغییر و تحول در رویکردها و گرایش های موثر در زمینه سیاست شهرهای جدید، ایجاد و توسعه نسل های اول و دوم شهرهای جدید را با استناد به نمونه کره جنوبی مورد مداقه قرار داده است. نسل اول شهرهای جدید این کشور با دو پیش زمینه رشد سریع شهرنشینی، صنعتی شدن و رشد اقتصادی منتج از آن، پی ریزی و همراه می گردد. از جمله چالش های شهری قابل توجه در این دوره، فقدان مسکن و عرضه ناکافی آن، شکل گیری و رشد اسکان غیررسمی به ویژه در ارتباط با سئول و متعاقبا تمرکزگرایی و لزوم تعادل در منطقه کلان شهری سئول است. شهرهای جدید نسل دوم که نخست با عملکرد تدارک و عرضه مسکن در ناحیه پایتخت برنامه ریزی می شوند، آغازگر جریانی هستند که به واسطه کاهش نرخ رشد جمعیت و توجه همزمان به توسعه های مجدد در کنار جدید، بر توسعه کیفی، تدریجی و برنامه ریزی شده در قالب پروژه هایی با مقیاس کوچکتر، اما متعدد نسبت به گذشته، متمرکز است. امتداد این حرکت، تمرکززدایی از شهر و منطقه کلان شهری سئول، توسعه یکپارچه منطقه ای و در نهایت، تعادل قلمرو ملی کره جنوبی را از منظر آمایش سرزمین، هدفگذاری کرده است.

آمایش سرزمین, شهرهای جدید, کره جنوبی, منطقه کلان شهری سئول, نسل های اول و دوم