از مزارع ذرت استان های غرب کشور نمونه هایی با علایم پوسیدگی نرم در محل ساقه و رنگ پریدگی و کوتولگی جمع آوری شدند. با کشت این نمونه ها روی محیط کشت ائوزین متیلن بلو ۲۰ جدایه باکتری به منظور انجام آزمون های شناسایی انتخاب و خالص گردید. براساس آزمون های فیزیولوژیکی و بیوشیمیایی تمام این جدایه ها به عنوان گونه Dickeya zeae تشخیص داده شدند. برای بررسی مقاومت هیبریدهای ذرت به باکتری لهیدگی ساقه، از دو روش تزریق سوسپانسیون به ساقه در گلخانه و روش ایجاد زخم برگ در آزمایشگاه استفاده شد. در روش تزریق به ساقه هیبریدهای سینگل کراس ۶۴۷ و ۷۰۴ با بیش ترین درصد لهیدگی ساقه در کلاس حساس و سینگل کراس ۷۰۰ با مقاومت متوسط و هیبریدهای سینگل کراس ۱۰۸ و ۵۰۰ با کم ترین درصد لهیدگی ساقه به عنوان واریته های مقاوم طبقه بندی شدند. نتایج به دست آمده از روش زخم برگ همبستگی بالایی (۹۳/۰=r) با روش تزریق به ساقه داشتند. در این روش هیبریدهای سینگل کراس ۷۰۴ و ۶۴۷ به عنوان واریته های حساس و سینگل کراس ۱۰۸ به عنوان واریته مقاوم معرفی شد.

ارزیابی مقاومت, لهیدگی ساقه ذرت, Dickeya zeae