کورش برارپور - دانشجوی دکترای رشته مدیریت، دانشگاه تربیت مدرس

به رغم این که مفهوم راهبردهای توسعه شهری حدود ۲ دهه است وارد ادبیات مدیریت شهری شده اما رویکرد غالب به توسعه در سیستم های مدیریت شهری در کشور ما به گونه ای است که تنها در حد هدایت و راهبری طرح های هادی یا جامع شهری، تغییرات کاربری واحدها و گسترش سرمایه های فیزیکی محدود مانده است. به عبارت دیگر پارادایم های غالب در فرایند توسعه شهری در ایران، طوری شکل گرفته است که بیشتر به بعد اقتصادی توسعه توجه دارد. این در حالی است که در دنیای امروز، استراتژی های توسعه اقتصادی بدون در نظر داشتن ابعاد انسانی، اجتماعی و زیست محیطی آن، پویاییهایی را ایجاد می کند که به موجب آن، عوامل اصلی توسعه یافتگی به جای آن که به عنوان پیشران برای فرآیند توسعه عمل کنند، با تاخیرهای زمانی، در مقابل توسعه قرار می گیرند. در این حالت، این گونه توسعه ها را ناپایدار تلقی می کنند. این نوشتار یافته های مطالعه ای را ارایه می کند که با استفاده از روش وزن دهی ترجیحی(PW)، وضعیت پایداری توسعه محلی را در کلاردشت مورد سنجش و بررسی قرار دا ده است. در این مطالعه پس از نمونه گیری، سنجش، پردازش و پایش دستاوردها و پیامدهای منفی حاصل از توسعه محلی کلاردشت در۲۰ سال گذشته و مقایسه آن با استانداردهای بین المللی ارایه شده برای سنجش پایداری توسعه، جهت میل توسعه محلی این منطقه از کشورمان به سمت پایداری، سیاست های مناسب پیشنهاد می شود.

توسعه پایدار, راهبرد- توسعه شهری (CDS), صنعت گردشگری, کلاردشت., وزن دهی ترجیحی(PW)