علی موحد - استادیار گروه جغرافیا و برنامه ریزی شهری، دانشگاه تربیت معلم تهران
محمد حسین صمدی - دانشجوی کارشناسی ارشد جغرافیا و برنامه ریزی شهری، دانشگاه شهید چمران

برنامه‎ریزی کاربری اراضی شهری، هسته‎ی اصلی برنامه‎ریزی شهری را تشکیل می‎دهد و می‎تواند برای انتظام فضایی مناسب و استفاده‎ی بهینه از فضای شهری و افزایش کارایی کاربری‎ها عمل کند. نحوه‎ی توزیع کاربری‎ها در گستره‎ی شهر مریوان و ارزیابی کمی و کیفی کاربری‎ها از نظر همجواری و پیش‎بینی وضع مطلوب گستره‎ی فضایی کالبدی شهر تا افق چشم‎انداز بیست‎ساله، هدف اصلی این پژوهش است که به‎صورت توصیفی تحلیلی با ماهیت کاربردی انجام گرفته است. نتایج حاصل از ارزیابی کیفی کاربری با استفاده از ماتریس سازگاری نشان می دهد کاربری‎های آموزش عالی، فضای سبز، جهانگردی، شبکه‎ی معابر، نظامی و انتظامی به‎ترتیب از کاملا سازگار تا کاملا ناسازگار است. در ماتریس مطلوبیت، مکان‎گزینی و استقرار کاربری‎های مسکونی، آموزش عالی و ورزشی از نسبتا مطلوب تا کاملا نامطلوب را نشان می‎دهد که متناسب با نیازهای شهر نیست. همچنین در ماتریس ظرفیت، مقیاس عملکرد کاربری‎های آموزشی، فرهنگی، درمانی، شبکه‎ی معابر، حمل و نقل، انبارها و جهانگردی از نظر ظرفیت از نسبتا نامناسب تا کاملا نامناسب بوده و کاربری‎های دیگر در این مورد تعادل بهتری دارند. در ماتریس وابستگی، کاربری‎های مسکونی، آموزش عالی، ورزشی، اداری، صنایع و شبکه‎ی معابر از وابستگی کامل تا نسبتا کامل بوده و برعکس کاربری‎های آموزشی، فضای سبز، تاسیسات و تجهیزات شهری، مذهبی، نظامی و انتظامی از عدم وابستگی کامل تا نسبتا غیر وابسته با یکدیگر و دیگر کاربری‎ها ارزیابی شده‎اند که به‎مانند مکمل زنجیره ی پیوسته‎ی نیازهای شهری، در یک رده هستند. به‎طورکلی نتایج پژوهش نشان می دهد پراکنش فضایی نامناسب کاربری‎های شهری در سنجش با استاندارد‎های رایج کشور زیاد بوده و کاربری‎های ناسازگار عامل مهم در عدم انتظام‎بخشی کاربری‎های شهر مریوان شمرده می‎شود.

ارزیابی کمی و کیفی, حسن همجواری, سیستم اطلاعات جغرافیایی, شهر مریوان., کاربری اراضی شهری