ناصرخسرو به عنوان شاعری صاحب سبک و غیر قابل تقلید در ادبیات فارسی شناخته شده است. هر شاعری به فراخور حال و هوا و موقعیت خود به گذشته و لحظات پس پیش نهاده توجه دارد. نوستالژی یکی از اصطلاحات روانشناسی است که وارد حیطه­ی ادبیات شده است. نوستالژی یا حسرت­سروده، حسرت­های شاعران و نویسندگان را که با نگاهی به گذشته در آثار آنان نمود یافته است، به مخاطبان عرضه می­کند. این پژوهش ابتدا تعریفی از نوستالژی به دست می­دهد و انواع مفاهیم نوستالژی را در زیر دو عنوان کلی فردی و جمعی ارائه می­دهد؛ سپس به بررسی مفاهیم نوستالژی در دیوان ناصرخسرو و تحلیل کارکردهای زبان در نوستالژیک کردن فضای اشعار و ارتباط آن با نوستالژی فردی و همچنین بررسی مولفه­هایی همچون اسطوره­پردازی و گرایش به آرمانشهر و پیوند آن با نوستالژی جمعی می­پردازد.

نوستالژی, کارکرد زبان, دیوان ناصرخسرو