طرحی که «نیمایوشیج» از «شاعری» ارائه می­داد، یک طرح انتزاعی، آکادمیک و گسسته از زندگی و زمانه­ی او نبود، بلکه طرح زندگی و گزارش احساسات، آرزوها، و آرمان­های مردم معاصرخود بود و از این چشم انداز با سنت­های شاعرانه­ی سرزمین او هیچگونه همانندی نداشت! پیش از نیما، شیوه­های سنتی شعر فارسی «شاعری کردن» را از پیوند با زندگی و واقعیت­های دردناک آن دور کرده بود و آن را در قرنطینه و قرق «قدرت های سیاسی» یا «سرمستی­های صوفیانه» یا «عشق­های آتشناک» و یا «دغدغه­های خصوصی شاعران» درآورده بود. یعنی شعر کهن ما بر روی چهار استوانه­ی اصلی بالا رفته بود و اندیشه­ های شاعرانه در پیرامون این چهار محور می­چرخید: «ممدوح»، «معبود», «معشوق»، و «خود» شاعر. در روزگار نیما نیز موجه­ترین تفسیرهای شاعری، شعر را وسیله­ی تبیین احساسات و عاطفه­ی درونی شاعر و یا به تعبیر روشن­تر آزهای رنگارنگ او می­خواندند، و آن را از ورود درعرصه های زندگی اجتماعی منع کرده بودند! هنر بزرگ نیما فرو ریختن این استوانه­های دیرپای شعر فارسی و دادن جای آنها به انسان روزگار خود بود. در این مقاله دغدغه های نیما در این زمینه به روش توصیفی بیان خواهد شد.

شعر, زندگی, انسان, دغدغه, اندیشه