نوآوری‎های نیما محدود به وزن و قالب و قافیه نیست. زبان شعر او نیز تازه است. وی تا آنجا که می‎تواند، زبان شعر را ساده­­ می­سازد و آن را به زبان نثر و نمایش نزدیک‎تر می‎گرداند. پرداختن به طبیعت و به­کارگیری عناصر طبیعی و بهره‎گیری از مفاهیم نمادین آنها در آفرینش تصاویر شعری نیز موجب محسوس­تر و ملموس­تر شدن اندیشه و احساس او می‎گردد. هرچه در شعر نیما هست، طبیعی و از تحمیل و تکلف به‎دوراست. کلماتی که در شعر خود به کار می‎برد، یا تخیلی که آن را به تصویر می‎کشد، غالبا با انگیزه‎ها و شور و شوق شاعرانه ی او متناسب است. زبانی زنده و خلاق که حقیقت مفهوم ذهنی شاعر را یکراست و آنچنان که هست، به ذهن هوشیار خواننده انتقال می‎دهد. وی سخنی را می‎پسندد که برخاسته از دل و جوشیده از جان باشد. او شعر را جدا از شاعر نمی‎داند و آن را جزئی از زندگانی می‎شمارد، بنابراین زبان شعر او به زبان مردمان عادی نزدیک‎تر است. البته پرداختن به مسائل اجتماعی و بیان مفاهیم و مضامین مربوط به آن نیز از این لحاظ بی‎تاثیر نیست. توسل به شیوه ی تمثیل، حکایت‎پردازی و روایتگری نیز نزدیکی بیش از اندازه ی او به فرهنگ و زبان عامه را نشان می‎دهد. وی زیبایی را در سادگی می‎جوید. از پیچیدگی‎‎های زبانی بیزار است و آن را نوعی انحراف می‎داند. سادگی زبان شعر نیما در نمونه‎های غنایی او مشهودتر است. حتی در سخنان بسیار عادی نیز روح شاعرانگی می‎دمد و بدانها زندگانی دوباره می‎بخشد. از این رو، دنیایی که در شعر خود می‎آفریند، آکنده از لطافت، طراوت، زیبایی و زندگی است.

نیما, شعر, زبان, ذهن, تصویر, طبیعت