بهارک معتمدوزیری - دانشیار گروه مهندسی طبیعت، دانشکده منابع طبیعی و محیط زیست، دانشگاه آزاد اسلامی -واحد علوم و تحقیقات، تهران، ایران
صادق واله - دانش آموخته دکتری گروه مهندسی طبیعت، دانشکده منابع طبیعی و محیط زیست، دانشگاه آزاد اسلامی، واحد علوم و تحقیقات، تهران، ایران
حسن احمدی - استاد گروه احیاء منطق خشک و کوهستانی،دانشکده منابع طبیعی دانشگاه تهران

هدف از مطالعه حاضر بررسی رابطه واحدهای زمین شناسی با شدت فرسایش می باشد. لذا جهت نیل به این هدف در ابتدا به بررسی شدت فرسایش با استفاده از دو مدل پسیاک اصلاح شده و فارگاس پرداخته شد. در تحقیق حاضر با بدست آوردن شدت فرسایش از طریق دو مدل به بررسی رفتار سازندها از نظر شدت فرسایش پرداخته شد.برای برآورد فرسایش خاک در زیرحوضه های مورد مطالعه از مدل RUSLE استفاده گردید. برای تعیین خطر فرسایش با استفاده از ضریب ارزشی ارائه شده از مدل فارگاس بدست آمد. و در مدل پسیاک اصلاح شده، برای هریک از عوامل نه گانه ضرایبی در نظر گرفته شد.بررسی ها نشان داد که درمدل پسیاک اصلاح شده ۷۹% ازسطح حوضه دارای شدت فرسایش زیاد و ۲۱% دارای شدت فرسایش خیلی زیاد بوده است و در مدل فارگاس ۳/۰% شدت فرسایش متوسط، ۱۰% زیاد، ۷/۴% شدید و ۸۵% بسیار شدید بوده است که از این بین ۱۸% دارای تطابق با شدت فرسایش بسیار زیاد(بسیار شدید) و ۲/۷% دارای تطابق با شدت فرسایش زیاد در هر دو مدل بوده است. بررسی سازندها درمدل فارگاس نشان داده است که واحدهای سنگ چینه ای E۱t۱, E۱t۲, E۲ig۳, Q۲f, Qt۱ و Qt۲ دارای شدت فرسایش بسیار شدید بوده اند در حالیکه در مدل پسیاک اصلاح شده واحدهای سنگ چینه ای E۱t۱, Qt۱ و Qt۲ دارای شدت فرسایش زیاد هستند که دلیل آن فرسایش پذیری سازندها است، همچنین واحدهای سنگ چینه ای E۱t۲ و Q۲t دارای شدت فرسایش خیلی زیاد هستند که دلیل آن علاوه بر فرسایش پذیر بودن سازندها، تراکم بالای زهکشی در آنها نیز می باشد.

فرسایندگی, فرسایش, رواناب, سازند