حسین دلشاد

زمینه و هدف: در قسمت اول کلیاتی در مورد روزه داری و دیابت مرور شد. تاثیر روزه داری در بیماران مختلف و شرایط روزه داری مختلف متفاوت است. در این بخش ۳ مورد ویژه برای بحث عمیق و اختصاصی انتخاب شده است: مورد اول: روزه داری در مرد ۴۵ ساله با ۴ سال سابقه دیابت و تحت کنترل مناسب با دو نوع داروی خوراکی مورد دوم: روزه داری در مرد ۵۴ ساله باسابقه دیابت قندی نوع ۱ به مدت ۱۰ سال، تحت درمان و کنترل مناسب با انسولین و فاقد عارضه مزمن دیابت و در سه ماه اخیر هیچ گونه حمله کاهش قند خون نداشته است مورد سوم: روزه داری در خانم ۳۷ ساله در ماه ششم بارداری که از انسولین استفاده می کند و پایش قند خون با دستگاه گلوکومتر در محدوده قابل قبولی برای بارداری است و از شروع درمان با انسولین تاکنون حملات کاهش قند خون نداشته است. در این مقاله، بعضی از مهم ترین ابعاد روزه داری در بیماران مبتلا دیابت موصوف و بیماران شبیه آن ها بحث و نتیجه گیری شده است. روش: این مطالعه، جمع بندی نشست روزه داری و دیابت در فرهنگستان علوم پزشکی است که به روش بحث متمرکز گروهی۲ و مطالعه مروری کتابخانه ای در منابع معتبر داخلی تنظیم و ارائه شده است. مطالعه حاضر پیرامون ۳ بیمار واقعی انجام شده است. یافته ها: مورد اول توانایی لازم برای روزه داری داشته و با مصرف دارو در دو نوبت پیش از سحر و افطار با نظر پزشک معالج می تواند روزه بگیرد. مورد دوم چون دچار دیابت نوع ۱ بوده، لازم است به طور حتم تحت درمان با انسولین باشد، در گروه خیلی پرخطر قرارگرفته و روزه داری برایش ضرر دارد. مورد سوم مانند سایر خانم های مبتلابه دیابت قندی که باردار هستند، روزه گرفتن جایز نیست. نتیجه گیری: درافراد مبتلا به دیابت تیپ ۲، تحت کنترل با داروهای خوراکی و بدون سابقه هیپوگلیسمی اخیر و فاقد عارضه مهم دیابت، روزه داری توصیه می شود. در بیماران مبتلا به دیابت تیپ ۱ و وابسته به درمان با انسولین و خانم های باردار مبتلا به دیابت، روزه داری جایز نیست.

Diabetes Mellitus, Fasting, Pregnancy, Ramadan, آبستنی, دیابت شیرین, رمضان, روزه داری