حبیب اله صالح نیا - ۱- راهبر قطار سازمان حمل و نقل ریلی شیراز و کارشناس مهندسی تکنولوژی برق، شیراز، ایران
سلمان امیدوار - ۲- راهبر قطار سازمان حمل و نقل ریلی شیراز و کارشناس مهندسی برق، شیراز، ایران
احسان عالیشوندی - ۳- راهبر قطار سازمان حمل و نقل ریلی شیراز و کارشناس مهندسی برق، شیراز، ایران
علیرضا اسلاملو - ۴- راهبر قطار سازمان حمل و نقل ریلی شیراز و کارشناس مهندسی برق، شیراز، ایران

در سالهای اخیر رشد حمل و نقل و میزان سفرها و نیز افزایش مالکیت وسایل نقلیه و وابستگی به حمل و نقل شخصی، تاثیرات منفی در کلانشهر شیراز به دنبال داشته است؛ از قبیل آلودگی هوا، تراکم ترافیک؛ مصرف بیش از حد انرژی و استفاده از فضاهای شهری برای توسعه زیر ساخت های حمل و نقل و ... باید توجه داشت که حمل و نقل به خودی خود هدف نیست بلکه مطلوبیت سفر از فعالیت ناشی می شود. افراد سفر می کنند تا به محل کار یا زندگی یا خرید خود برسند و از آنجا که این فعالیت ها در نقاط مختلف واقع شده اند؛ لذا الگوی کاربری زمین تاثیر زیادی بر رفتار حمل و نقلی دارد. در همین راستا بحث تعامل بین کاربری زمین و حمل و نقل اهمیت می یابد. هدف از مقاله حاضر، بررسی ارتباط کاربری زمین و حمل و نقل با یک دیدگاه میان رشته ای و با تاکید بر عنصر قابلیت دسترسی است، به گونه ای که برای محققان حوزه های حمل و نقل و برنامه ریزان و طراحان شهری قابل استفاده باشد. در این مقاله برای قابلیت استفاده دسترسی چهار مولفه در نظر گرفته شده که عبارتند از مولفه حمل و نقل، مولفه کاربری زمین و فضای شهری، مولفه فردی و مولفه زمانی. هر یک از این مولفه ها دارای چند زیر شاخص بوده است. هر چهار مولفه دارای تاثیر نسبتا یکسان برای قابلیت دسترسی هستند اما دو مولفه فردی و کاربری زمین(فضاهای شهری) نسبت به دو مولفه دیگر اهمیت بیشتری دارند.

واژه های کلیدی: بهسازی حمل و نقل، حمل و نقل پایدار، شریان حیاتی ارتباطات، حمل و نقل شهری، کلانشهر شیراز، مدل زوجی.