در نیمه دوم قرن ۱۹م. در ایران عصر قاجار در پی برخورد ایران با دنیای غرب و به دنبال آشنایی برخی اندیشه گران ایرانی با مکاتب و اندیشه های جدید غربی از جمله ناسیونالیسم، گونه ی جدیدی از تاریخ نویسی در ایران شکل گرفت که در تاریخ تاریخ نویسی ایرانی بی سابقه بود. این تاریخ نویسی جدید بربنیاد باسنانگرایی، سره نویسی و بزرگداشت ایرا ن وتاریخ و فرهنگ آن یایه گذاری شد. این نگاه تاریخی که گاه با رویکردهای غیر علمی و رمانتیک همراه بود در واقع کوششی بود برای احیای استقلال فرهنگی وهویت ملی  در ایران عصر قاجار. نگاه تاریخی باستانگرا  و ناسیونالیستی برای اولین بار در اندیشه آخوندزاده و آثارتاریخ نویسی کسانی جون جلال الدین میرزا ظهور و با میرزا آقاخان کرمانی تداوم و در آیینه سکندری تا حدودی  جنبه تحقیقی یافت. این مقاله به تحلیل پیدایش جریان تاریخ نویسی باستانگرا و ناسیونالیستی و ویژگیهای آن در ایران عصر قاجار پرداخته است.

باستان گرایی, ناسیونالیسم, تاریخ نویسی, آخوندزاده, جلال الدین میرزا, میرزا آقاخان کرمانی