زمینه و هدف: مهم ترین گام برای پیاده سازی نظام نوآوری در هر نهادی، درک سازمانی جامع از نوآوری است. با توجه به گستره ی فعالیت های نوآوری، نیاز بیش تری به یادگیری در زمینه ی نوآوری و ارزیابی آن احساس م یشود و هر سازمانی نیازمند حرکت در مسیر روشن و مشخص برای کسب جایگاه مناسب در فعالیت های نوآورانه است. لذا طراحی معماری ویژه با توجه به ابعاد متنوع فرآیند نوآوری و ایجاد محیطی هم افزا در دانشگاه ضروری می باشد. این مقاله به بررسی مراحل یادگیری در مهار تهای نوآوری و نقش آن در پویایی دانش پزشکی م یپردازد. روش بررسی: پژوهش حاضر از نوع مقطعی و توصیفی- تحلیلی است. محیط پژوهش شامل ۴ دانشکده ی دندا نپزشکی، پیراپزشکی، پرستاری و توان بخشی بوده، جامع هی پژوهش دانشگاه علوم پزشکی تهران و نمونه پژوهش را ۲۴ نفر از اعضای هیات علمی دانشگاه علوم پزشکی تهران تشکیل داده و برای گردآوری داده ها از دو آزمون Pre test و Post test که مشتمل بر ۲۰ سوال مرتبط با مباحث آموزشی کارگاه بوده است، استفاده شد. یافته ها: نتایج آزمون میزان پیشرفت افراد در بازاندیشی براساس فرم چارت تصمی مگیری از ۷۱.۸۶ % به ۷۵.۶ % و فرم موضوعات زیرمجموعه از ۸۳.۸۵ % به ۹۲.۴۳ % نشان داد. نتیجه گیری: با عنایت به این که چالش یکی از محرک های مهم در فعال نمودن فرآیند نوآوری می باشد، توسعه ی فضای نوآورانه بدون مهارت های لازم در این حوزه توام با نتایج قابل قبولی نخواهد بود. نتایج به دست آمده از این پژوهش نیز اهمیت توسعه ی نوآوری دانش در گروه علوم پزشکی را با توجه به ضرورت آن نشان م یدهد و به سیاس تگذاران در حوزه ی بهداشت و درمان جهت تدوین برنامه های راهبردی در خصوص توسعه ی مهارت های نوآوری در این زمینه و به اشتراک گذاری دانش کمک م یکند.

علوم پزشکی, آموزش, نوآوری, مهارت