سلمان فتحی هفشجانی - دانشگاه صنعتی شاهرود، دانشکده علوم زمین، شاهرود
پرویز امیدی - دانشگاه صنعتی شاهرود، دانشکده علوم زمین، شاهرود
عزیزاله طاهری - دانشگاه صنعتی شاهرود، دانشکده علوم زمین، شاهرود

زاگرس بلند با پهنای 10 تا 65 کیلومتر، باریکهای از کمربند راندگی زاگرس در جنوب باختری ایران را تشکیل میدهد. مرز شمالی این زون منطبق بر راندگی اصلی زاگرس و مرز جنوبی آن گسل زاگرس مرتفع می باشد .(Sepehr & Cosgrove, 2004) منطقه مورد مطالعه مابین شهرهای اردل-ناغان-دوپلان قرار داشته که بخشی از قسمت باختری زاگرس مرتفع را شامل میشود. در این منطقه سازندهای دوران دوم و سوم بر اثر فرآیندهای تکنونیکی در زمانهای زمینشناسی مختلف تحت تأثیر چینخوردگی قرار گرفتهاند. این مطالعه به منظور شناسایی خصوصیات این چینخوردگیها صورت گرفته است. به این منظور 7 پیمایش در مناطق اردل، ناغان، دوپلان و دشتک انجام گرفت. نتایج این تحقیق نشان میدهد که سطوح محوری چینخوردگیها در این منطقه دارای دو روند غالب شمالباختر-جنوبخاور و تقریباً خاوری-باختری میباشد. این چینها از لحاظ هندسی و طبقهبندی فلوتی ( 1964 )، بر حسب شیب سطح محوری و میل خط لولا، در سازندهای مربوط به کرتاسه در رده چینهای Upright -Sub Horizontal, Upright- Gently Plunging, Steeply inclied- Sub horizontal Plunging, Steeply inclined-Gently Plunging, Moderrately inclined- Gently Plunging, Moderrately indlined- Sub horizontal Plunging و بر حسب زاویه بین یالی (Fluety,1964) در دو رده Closed و Open بوده و در سازندهای مربوط به دوران سوم و ترشیری به ترتیب در دو تقسمبندی، در ردههای Open و Upright- Gently Plunging, Upright- Subhorizontal, Steeply inclined- Gently Plunging قرار می گیرند.

زاگرس مرتفع، چینخوردگی، اردل، ناغان، دوپلان