Amir Mohammad Haji-Yousefi - دانشیار علوم سیاسی و روابط بین الملل دانشگاه شهید بهشتی، تهران، ایران.
Hadi Narouei - دانش آموخته کارشناسی ارشد روابط بین الملل دانشگاه شهید بهشتی، تهران، ایران

با آغاز سده بیست و یکم ایران و هند موافقت نامه های زیادی جهت گسترش همکاری اقتصادی و سیاسی با یکدیگر امضا کرده­اند. یکی از مهم ترین همکاری های دو کشور، توافق نامه سرمایه گذاری هند در چابهار است. ایران و هند طبق اعلامیه دهلی نو در سال ۲۰۰۳ توافق کردند که بندر چابهار را توسعه بخشند اما توافق نهایی بین دو کشور در می ۲۰۱۶ حاصل شد و در سال ۲۰۱۹ سرمایه گذاری هند در چابهار عملیاتی شد. مقاله حاضر به بررسی دلایل تاخیر سرمایه گذاری هند(۲۰۰۳ تا ۲۰۱۹) در بندر چابهار و چشم انداز همکاری ایران و هند در این بندر می پردازد. روش پژوهش مورد استفاده در این تحقیق از نوع قیاسی-فرضیه ای است یعنی با استفاده از مفاهیم کلیدی ژئوپلیتیک و ژئواکونومیک به توصیف و تحلیل مسئله پرادخته می شود. گردآوری داده ها عمدتا به صورت اسنادی است. نتایج پژوهش نشان می دهد که به رغم منافع و اهداف مشترک ژئواکونومیکی، اما اهداف متضاد ژئوپلیتیکی دو کشور باعث شده تا روند سرمایه گذاری هند در چابهار با تاخیر روبه رو شده و نتایج ملموسی برای آن در آینده تصور نشود.

ایران, چابهار, ژئواکونومیک, ژئوپلیتیک, هند