توان بالقوه ذخیره سازی مواد فتوسنتزی در ساقه وکارایی انتقال آنها به دانه دو صفت موثر در ثبات عملکرد در اقلیم هایی است که در آنها شرایط تنش خشکی در دوره پر شدن دانه غالب می باشد. به منظور بررسی اثرات سطوح مختلف تنش خشکی وپیریدوکسین برروی انتقال مجدد مواد پرورده گندم رقم بک کراس روشن آزمایشی به صورت کرت های خرد شده در قالب طرح پایه بلوک های کاملا تصادفی ودر چهار تکرار در سال زراعی ۱۳۸۸انجام گرفت. کرت های اصلی سطوح مختلف تنش خشکی در سه سطح: ۱- بدون اعمال تنش خشکی (شاهد)، ۲- اعمال تنش خشکی در مرحله طویل شدن ساقه (کد۳۹زادوکس) و۳- تنش خشکی پس از گلدهی (کد۶۵زادوکس) و کرت های فرعی مقادیر مختلف پیریدوکسین در سه سطح : ۱-عدم اعمال ماده پیریدوکسین (شاهد)، ۲- اعمال ۰۱/۰درصد ماده پیریدوکسین و۳- اعمال ۰۲/۰درصد ماده پیریدوکسین در نظر گرفته شد. تیمار پیریدوکسین به صورت تلقیح با بذر صورت پذیرفت وبرای این امر ابتدا بذور گندم رقم بک کراس روشن را قبل از کشت به مدت ۸ ساعت در آزمایشگاه با پیریدوکسین آغشته نموده (تیمار شاهد در آب مقطر قرار گرفت) وسپس کشت انجام شد. نتایج این آزمایش نشان داد پیریدوکسین احتمالا از طریق تاثیر مثبت بر روی روند رشد ریشه وافزایش جذب ریشه ای شرایط را برای تولید مواد پرورده بیشتر در طول دوره رویشی گیاه فراهم نموده و باعث افزایش معنی دار انتقال مجدد مواد به دانه نیز گردیده است. بطوریکه بالاترین میزان انتقال مجدد مواد پرورده در سطح ۰۲/۰درصد استفاده از پیریدوکسین مشاهده گردید. نتایج نشان داد که تیمار دهی بذر های گندم با پیریدوکسین در این آزمایش باعث کاهش معنی دار تاثیر منفی تنش خشکی خصوصا در تنش خشکی بعد از گلدهی گردید.

گندم, تنش خشکی, انتقال مجدد, پیریدوکسین