فاطمه صیدیوسفی - فارغ التحصیل مقطع کارشناسی رشته الهیات، دانشگاه فرهنگیان حضرت خدیجه کبری (س) دزفول

معاد، از اصول دین اسلام به معنای بازگرداندن انسان پس از مرگ به زندگی در روز قیامت است. بنابر این اصل، همه انسانها در روزقیامت دوباره زنده میشوند اعمال آنها در پیشگاه الهی سنجیده می گردد و به کیفر یا پاداش درستکاری یا بدکاری خود می رسند.معاد در دین اسلام، اهمیت بسیاری دارد و حدود یک سوم آیات قرآن کریم، درباره معاد و مسائل پیرامونی آن است. اعتقاد به ایناصل، نقشی مهم در رفتار مسلمانان و میل آنان به نیکوکاری و دوری از کارهای ناشایست دارد . بر اساس آیات قرآن و روایات، معادروحانی و جسمانی است هرچند در مورد کیفیت جسم در قیامت اختلاف نظر وجود دارد. مهمترین اشکال هایی که در مورد این اصلمطرح شده است شبهه آکل و ماکول، شبهه اعاده معدوم و شبهه در مورد علم و قدرت خداوند است. قرآن کریم، برای اثبات امکانمعاد به چند نمونه مشابه مانند زنده شدن برخی انسانها در دنیا، زنده شدن برخی حیوانات در دنیا و زنده شدن زمین و گیاهان،بعد از بین رفتن و خاک شدن اشاره دارد. معاد با چند دلیل عقلی مانند دلیل حکمت، دلیل عدالت، دلیل رحمت اثبات می شود.اعتقاد به معاد و زنده شدن انسان در عالم آخرت، از اصول اعتقادی همه ادیان الهی و به عبارتی، جزو اصلیترین باورهای همه ادیانآسمانی دانسته شده و پیامبران تاکید فراوانی بر این اصل داشته اند. به باور عالمان شیعه، اصل معاد پس از اصل توحید، مهمتریناصلی است که پیامبران الهی آن را به مردم تذکر داده و ایمان به آن را از آنها خواسته اند. ایمان به معاد و زندگی اخروی شرطمسلمانی و منکر آن، خارج از زمره مسلمانان شمرده شده است. این مطالعه سعی دارد با بررسی اهمیت اندیشیدن به موضوع مرگو معاد، آثار آن را از دیدگاه نهج البلاغه مورد بررسی قرار دهد.

معاد، مرگ، نهج البلاغه، اندیشیدن