م.م. غازی فیصل جلیل - گروه زبان وادبیات فارسی/ دانشکدهء زبان- دانشگاه بغداد

فعل مرکز ثقل ومحور اصلی جمله است واز این رو، این فعل است که معین کنندهاستفاده متمم ها در جمله بوده ودر کل بخش زیادی از اطلاعات نحوی زبان در قلمرو فعلقرار دارد. این م وضوع خصوصا در بحث فعل مرکب از اهمیت بسیار بر خور دار است؛دشواری توصیف فعل مرکب در زبان فارسی ریشه در همین وضعیت تاریخی آن دارد. باتوجه به نکاتی که به آن اشاره شد، در حال حاضر، در میان دستور نویسان نظر واحدی درمورد انواع فعل وجود ندارد. برخی از دستور نویسان به کلی منکر وجود فعل مرکب درزبان فارسی اند که از آن جمله می توان به دکتر وحیدیان کامیار اشاره کرد. برخی دیگرافعال را به دو دسته بسیط وغیر بسیط تقسیم کرده وبه وجود فعل پیشوندی در زبان فارسیقایل نیستند که خسرو فرشیدورد بر این عقیده است. با وجود اختلاف نظر دستور نویساندر این مورد، به طور عموم فعل از نظر ساختمان در زبان فارسی به چند نوع تقسیمم یشود. فعل ساده، پیشوندی، فعل مرکب، فعل پیشوندی مرکب، عبارت های فعلیوفعل های ناگذر یک شخصه. گاهی فعلهای پیشوندی با کلمه ای ترکیب می شود ومعنییگانه ای را غالبا به صورت مجازی نسبت به کلمه سازنده، بیان می کند؛ به این نوع افعال،فعل های پیشوندی مرکب می گویند

فعل، زبان فارسی، فعل مرکب، فعل پیشوندی، پیشوندی مرکب