امل موسوی - کارشناسی، ادبیات و زبان فارسی ،

در این تحقیق که با روش توصیفی تحلیلی با رویکرد تطبیقی داستانی و روانشناختی و جامعه شناختی انجام گرفته و داده ها با مطالعات کتابخانه ای گرد آوری شده اند ، تضاد در شخصیت های شاهنامه (در دوره ی پهلوانی ) بررسی شده تا پاسخ گوی این سوال باشد که توانایی فردوسی در پردازش شخصیت های مختلف و متضاد تا چه حدبوده است و برای دست یابی به این هدف، ابتدا مهم ترین جنبه های شخصیت پردازی داستانی چون " تحول شخصیت خصلت های درونی ، شخصیت ، صفات و ساختار و بافت شخصیت و ... در هر شخصیت بررسی شده است و پس از آن به چگونگی ویژگی های روان شناختی هر شخصیت چون انحصار طلب یا جمعی بودن، اضطرابی بودن، تحقیر شده و امیدوار و نوع دوست بودن پرداخته شده است و در آخر شخصیت ها از لحاظ جامعه شناسی با توجه به سه نظریه ”کنش متقابل " و "تضاد" و "کارکردگرایی ” مورد بررسی قرار گرفته اند.

رویکرد تطبیقی ، تضاد، شاهنامه ، فردوسی