سید حامد حاجی میرزاده - دانشجوی دکتری معماری،دانشگاه آزاد اسلامی واحد مشهد.
آروین توکلی نیا - دانشجو دکتری معماری، دانشگاه آزاد اسلامی واحد ساری.

در بین فضاهای معماری، طراحی هیچ فضایی مانند مراکز درمانی از اهمیت بالایی برخوردار نمی باشد. امروزه در طراحی بیمارستان، عملکردگرایی بخش عمده ای از تفکر طراحی را به خود اختصاص می دهد، به نحوی که توجه به کیفیات محیطی و تاثیرات چشمگیر آن بر روند درمان بیماران و کاهش اضطراب در آن ها نقش کمتری را ایفا می کند. هدف از انجام این مطالعات، تغییر نگرش در طراحی مراکز درمانی می باشد، به طوسی و ارائه ی راهی که بتوان به محیط یک بیمارستان به عنوان یک محیط شفابخش نگریست. هدف از طراحی محیطی شفابخش این است که یک بیمارستان بتواند با ایجاد شرایط مطلوب از بیماران و خانواده هایی که در شرایط روحی نامناسب همراه با ترس و اضطراب قرار دارند، حمایت نماید. گذراندن ساعت های طولانی در محیط های درمانی معمولا برای بیماران، ملاقات کنندگان و کارکنان، تجربه ای تنش زا است. هر تلاشی در راستای کاهش این تنش، نتیجه ی مثبت درروند درمان و افزایش کیفیت این فضاها در پی خواهد داشت. دسترسی به فضای سبز و مناظر طبیعی فضای بیرون می تواند در کاهش استرس و بهبودی بیماران تاثیر بسزایی داشته باشد. در طراحی مراکز درمانی همچون سایر بناهای معماری، نباید بعد کمی پروژه، بعد کیفی آن را تحت تاثیر قرار دهد، بلکه باید بتوان با شناسایی و استفاده از پتانسیل های مولفه های کیفیت محیط، در راستای بهبود روند درمان قدم برداشت. پژوهش های فراوانی در راستای تعیین نقش محیط بر کیفیت درمان و کار پرسنل صورت گرفته است. هدف اصلی این پژوهش، بررسی کارهایی در رابطه با طراحی فضای سبز فضای بیرون در بیمارستان ها و مراکز درمانی است که بتواند در ارتقاء کیفیت محیطی آن ها موثر واقع بوده و درنتیجه باعث تسریع درروند بهبود بیماران شود.

فضای سبز،سلامت روح وجسم، بیمارستان، الگوی طراحی