سولماز سلطانزاده حالحالی علیا - دانش اموخته کارشناسی ارشد روان سنجی واحد تهران مرکزی
ریتا لیاقت - دکتری روان سجی و استادیار واحد تهران مرکزی

امروزه تغییر نوع و شکل بیماری ها نسبت به قرن های گذشته باعث شده است کادر مراقبتی و درمانی مهمترین نقش را در سلامت جامعه داشته باشند. در این بین پرستاران به عنوان بازوهای اجرایی نظام سلامت در جوامع محسوب می گردند. بیشتر پرستاران با بیماران در حال مرگ مواجه هستند و به دلیل وضعیت کاری شان، این مساله امری عادی و روزمره است؛ لذا نگرش به مراقبت از بیماران در حال مرگ یک عامل بسیار مهم در کار پرستاری است. نگرش منطقی پرستاران به مراقبت از بیمار در حال مرگ می تواند در مراقبت از بیماران روبه مرگ و خانواده آنان موثر باشد. از طرفی می توان گفت که افزایش رنج جسمانی احساس هوشیاری در بین پرستاران را افزایش می دهد و موجب همدلی بیشتر با بیماران در حال مرگ می شود از سوی دیگر پرستارانی که احساس می کنند با مراقبت از این بیماران به رشد شخصی و دانش ارتباطی و همدلی خود می افزایند بهتر می توانند با این بیماران همدلی نمایند، اما فشار کاری می تواند سطح فعالیت و یادگری پرستاران را افزایش دهد و همین موضوع باعث می شد پرستاران ارتباط همدلاانه خوبی با بیماران در حال مرگ داشته باشند. از اینرو در تحقیق حاضر، به لحاظ اهمیت همدلی عاطفی پرستاران، به مفاهیم آن، انواع همدلی و اثرات آن در روابط بین فردی پرداخته شده است، و در ادامه نگرش به مراقبت از بیمار در حال مرگ و عوامل موثر بر آن را مورد بررسی قرار می دهد.

بیماران، روابط بین فردی، نگرش به مراقبت از بیمار در حال مرگ، همدلی عاطفی، پرستاران